Paucōs diēs caelō serēnō[1] nāvigāverant, omnēsque gaudēbant, ratī sine perīculō ūllō iter tōtum cōnficī posse, cum subitō nūbēs ātrae ē marī orīrī vīsae sunt, quae brevī diem ē cōnspectū vectōrum ēripuērunt. Terra iam procul aberat, ventīque turbidī per rudentēs strīdere[2] coepērunt.
Tum nautae vēla contrahere properāvērunt, et omnia quae ūsuī[3] essent ad vim tempestātis lēniendam parāta sunt. Interim magister[4] mulierēs ūnā[5] cum līberīs et servīs camerā sē continēre iussit. Virī autem plērīque in puppī paulisper ambulāre persevērāvērunt, etsī mox ventōrum vī vestis eōrum paene discerpēbātur.
Sed brevī illī quoque in locum tūtum libenter sē recēpērunt; nam in marī[6] iam erat ātra nox, flūctūsque maximī nāvem feriēbant, omniaque mortem minārī vidēbantur. In camerā sedēbant mulierēs et līberī pavidī; interdum[7] enim flūctūs tantopere nāvem quatiēbant, ut vix locō sē tenēre possent.
Pūblius autem, quī nōlēbat quemquam putāre sē esse sollicitum, librum poētae cuiusdam adsiduē legēbat. Cui postrēmō pater: “Quem librum,” inquit, “tam attentē legis, mī fīlī?”
“Hic est liber lepidus poētae Ovidī,” inquit Pūblius. “Dē naufragiō quōdam optimē scrībit. Audīte quam pulchrī sint hī versūs.” Quō dictō, recitāre coepit:
