Pagina:Ad Alpes.djvu/59

Quīn etiam recordor quaedam dē hōc ipsō pāstōre adulēscente, quī posteā rēx noster factus est.

“Ōlim, cum bellum cum fīnitimīs gereret, illīque^[1] praesidiō occupāvissent urbem, quae erat ipsīus patria,^[2] tum rēx, sitī obortā,^[3] mīlitibus audientibus: ‘Utinam,’ inquit, ‘nunc bibere possem ē fonte gelidō, quī ad portam patriae est!’

“Quō cognitō, trēs mīlitēs virtūtis maximae, clam ex castrīs ēgressī, per statiōnēs hostium viā gladiīs factā, ad fontem pervēnērunt illum; tum, aquā inde celeriter haustā, ad rēgem incolumēs sē recēpērunt. Quī cum cognōvisset quantō perīculō aqua illa adlāta esset, bibere nōluit eamque lībāns^[4] humī perfūdit.”

“Rēgem optimum!” inquit Cornēlia. “Huius modī fābulīs maximē dēlector.”

Sed iam Lūcius, quī diū tacitus sēderat, querellās ēdere coepit, Annaque eum in cameram ad mātrem dēdūxit. Līberī interim abiērunt, sī forte^[5] Stasimum invenīre possent.

Templum Romanum

templum

1. illī: nom. pl.
2. patria, birthplace.
3. oborior, -īrī, -ortus sum, intr., arise, come on.
4. lībāns, -antis: freely, as a libation, (lībō, -āre, -āvī, -ātus, tr., libate).
5. forte, perchance.