quā redimerētur. Ipse, inter hostēs relictus, cum pīrātīs cōmiter iocātus[1] saepe adfirmāvit sē reversum dē eīs supplicium summum sūmptūrum.
“Illī scīlicet tum adrīsērunt. Sed Caesar, cum, pecūniā dēmum adlātā, in lītore dēsertō expositus esset, Mīlētum statim perrēxit; ubi classe dēductā pīrātās abeuntēs secūtus est, eōsque omnēs suppliciō eō adfēcit, quod anteā quasi per iocum minātus erat.”
“Quam vellem,”[2] inquit Sextus, “pīrātae hodiē quoque in hōc marī nāvigārent! Sī nostram nāvem adoriantur, ego eīs[3] capita prius abscīdam, quam in puppim ēscendere possint.”
“Heia! inquit Pūblius, cum sē horrēscere simulāret;[4] “quam bene pīrātīs accidit Sextum nostrum illīs temporibus maria nōn nāvigāsse!”
Tum Sextus īrā incēnsus: ‘Nōlī tē iactāre, Pūblī; nam etsī maior nātū es,[5] ego tamen sum fortior.”
“Agite, fīliī meī,” inquit Cornēlius. ‘Inter vōs dēsinite altercārī. Tālēs dissēnsiōnēs indecōrae sunt; et exīstimō iam Onēsimum cūrāsse ut esset quod ederēmus.[6] Eāmus intrō.” Quae cum dīxisset, ad cameram pedem convertit; ac Pūblius et Sextus, qui male ēsuriēbant, libenter subsecūtī sunt.
