“quī potestātem mihi tam cōmiter fēcerīs. Nunc aequō animō cōnfitērī possum mē iam paulō ante ēscendisse in arborem, et, pede fallente, rāmōs aliquot frēgisse. Gaudeō id nōn iniussū tuō factum esse.”
Quō audītō: “Quid est, puer nēquam?”[1] inquit Pūblius īrā incēnsus. “Itane mē impūne lūdificārī posse putās? Moriar,[2] nisi efficiam ut[3] tē paeniteat umquam in istum agrum pervēnisse!”
“Cūr, obsecrō, frāter?” inquit Sextus, quasi iniūriā increpitus;[4] “nōnne tū ipse mihi permīsistī, ut in arborem ēscenderem?”
Priusquam Pūblius respondēre posset, advēnit agricola, quī prō damnō inlātō satisfactiōnem[5] postulābat. Quem cum Pūblius aureō contentum dīmīsisset, omnēs iterum in raedās ēscendērunt, et lēniter Mediōlānum versus vectī sunt.
Interim Sextus, astūtiā[6] suā ēlātus, interdum ex intervāllō rīdēbat. Sed Pūblius, auctōritātem suam ita lūdibriō habitam dolēns, duās per hōrās cum cēterīs vix colloquī voluit.
Haud multō ante vesperum in oppidum perventum est; ubi viātōrēs ad quendam caupōnem, cuius fāma ad eōs Placentiam usque pervēnerat, libenter dēvertērunt.
