Prīmā lūce Cornēlius, cum mandāta ultima Pūbliō dedisset, uxōrem lībērōsque amplexūs, in raedam cum Onēsimō ēscendit, ac celeriter profectus est; nec Drūsilla aut Cornēlia lacrimīs eum abeuntem prōsequī[1] prius dēstitit quam omnīnō ē cōnspectū discessit.
Tum Pūblius, suā auctōritāte īnsolitā laetus, tabellāriō Cōmum citō equō ad patruum praemissō, in raedās omnēs ēscendere iussit, atque ex oppidō cursum dīrēxit. Cui Sextus, dum flūmen Padum ponte trānseunt: “Quō nunc tendimus, frāter?” inquit. “Quam longē abest Cōmum et patruī vīlla?”
At Pūblius: “Sī omnia prōsperē prōcēdent,” inquit, “hodiē Mediolānum usque iter faciēmus. Crās spērō nōs ad fīnem itineris perventūrōs esse.”
“Mīror quam mox litterae ā patre adferantur,” inquit Cornēlia. “Lacrimīs vix teneō, dum cōgitō eum fortasse multōs mēnsēs āfutūrum.” “Bonō es animō,” inquit Drūsilla, quae vultū laetitiam simulābat, cum dolōrem magnum mente sentīret. “Pollicitus est sē certīs intervāllīs missūrum tabellāriōs, et litterās aliās quoque datūrum,[2] quotiēnscumque occurrisset[3] aliquis, quī in Ītaliam iter faceret. Cum dēmum Lugdūnum pervēnerit, tum dēnique ille coniectūram facere poterit, quam mox ad nōs redīre possit.”
Tum Sextus: “Pūblius,” inquit, “onere officī susceptī tam occupātus esse vidētur, ut nōbīscum vix colloquī velit. Quārē
