Ubi in oppidum perventum est, viātōrēs statim ad caupōnem dēvertērunt, ut sine morā litterae obsignātae solverentur. Intus scrīptum erat Lugdūnum[1] Cornēliō iter faciendum esse, eumque ibi cognitūrum quid porrō agendum esset.
“Omnia tam incerta sunt!” inquit Drūsilla suspīrāns.[2] “Fortasse, coniūnx, annum tōtum ā nōbīs aberis.”
“Ūnum saltem certum est,” inquit Cornēlius. “Māne ad Galliam Trānsalpīnam mihi est proficīscendum. Nunc autem ratiōnēs quaedam sunt cōnficiendae; et nōnnūlla sunt, quae Pūbliō nostrō praecipere volō.”
Quae cum dīxisset, Onēsimum arcessīvit, ac cum Pūbliō sē recēpit in conclāve parvum; ubi duās hōrās negōtiīs variīs opera data est.
Interim līberī, quī nōn habēbant quō modo sē oblectārent, paulisper tacentēs sēdērunt. Tum Annae Sextus: “Lepida fuērunt ea, quae hodiē nōbīs nārrāvistī,” inquit; “et ūnum adhūc restat, quod ego rogāre velim. Dīxistī etiam pecora esse trucīdāta, cum Ierīcō captā esset. Quid, obsecrō, dē aurō[3] argentōque et cēterīs opibus incolārum est factum?”
“Urbs tōta est incēnsā,” inquit Anna; “sed aurum argentumque et vāsa aut aēnea aut ferrea in aerārium[4] deī suprēmī dēlāta sunt omnia; nam ita praeceptum erat.”
“Nihilōminus,” inquit Sextus, “mihi mīrandum vidētur mīlitēs voluisse tantam praedam ē manibus suīs dīmittere.”
“Ūnus erat, Āchān nōmine,” inquit Anna, “quī cupiditātī suae moderārī nōn potuit, ac quandam vestem splendidam
