- vōs interim apud frātrem manēbitis, dum redeō. Amoenissima est illa pars Ītaliae, et ibi in cōnspectū Alpēs sunt. Sī vērō in mēnsēs hībernōs tempus tractum erit, līberī nive et glaciē[1] profectō dēlectābuntur.
- Dabam Rōmā, Īd. Iūn.”[6]
Cum haec audīta essent, gaudiō exsiluērunt līberī, ac clāmōre maximō mātrem ōrāvērunt, ut statim abīrent. Illa autem ad Pūblium conversa: “Quae tibi est sententia, mī fīlī?” inquit.
“Suādeō ut patrem comitēmur,” inquit ille. “Haec enim est occāsiō optima illīus regiōnis vīsendae, neque exīstimō aliam mox oblātum īrī.[7]
Rē ita cōnstitūtā, servīs imperātum est ut omnia ad iter faciendum parārent; ac līberī mātūrē cubitum iērunt, ut alacrēs māne proficīscerentur.
Dum raedīs posterō diē lēniter ad urbem vehuntur, Pūbliō Cornēlia: “Nūper,” inquit, “cum Rōmae essēmus, aedificia splendida et viās lātissimās vix satis mīrārī potuī. Etiamne ab initiō erat urbs tam magnifica?”
“Nūllō modō,” inquit frāter; “nam antīquitus multō minor fuit, atque humillima erant aedificia. Quīn etiam trāditum est Rōmulum occīdisse Remum frātrem, quod mūrōs dērīdēns leviter[8] trānsiluisset. Ā Gallīs illa urbs prīsca magnā ex parte ignī dēlēta est.”
“Nōnne vīs dē hāc clāde amplius dīcere?” inquit Sextus.