EPISTOLA QUARTA
QU£ ES/T RESCRIPTUM HEL01SS£ AD PETRUM
ARGUMEKTUX
Plcna phnclibus ct doloribus cst epistola. Plangit cnini Heloissa ct suam, et monacharum suarum atque ipsius Abelardi miscram conditionem, acccpta planctus occasionc ex pos- trema pracedcnlis cpistolae parte, ubi de. sua cx liac vita migralionc meminit Abae- lardus. Mullis utitur affectibus. quibus Icctorcm ad compassioncm suarum et Abxlardi movet, ut forte cliam lacrymas excutiat. Plangit et ip.«ius Abvlardi plagjm. Multam eliain de ipsis in corpore carnaltbus dcsitieriis inardesccntibus, qura aliquando cum ipso experta fucrat Abwlardo, conqurritur. Proinde cxtcriorem ct apertam religionem suam non incongruc extenuat, ac illam aimulationi potius quam pietati ascribit ; sc Abselardisui orationibus juvari postulat, atque suas laudcs humiliter rejicil.
Unico suo post Chrislum unica sua in Christo.
I. Miror, unice meus, quod prseter consuetudinem epistolaruni, imo coti- tra ipsum ordinem naturalem rerum, in ipsa fronte salutationis epistolaris me tibi prseponere praesumpsisti : femiuam videlicet viro, uxorem marito, ancillam domino, monialem monacho et sacerdoti, diaconissam abbati. Rectus quippe ordo est et houestus, ut qui ad superiores vel ad pares scri- bunt eorum quibus scribunt nomina suis anteponant. Sin autem ad iuferio- res, pracedunt scriptionis ordine qui pfaecedunt rerum dignitate.
lllud etiam hoh parta admiratione stlscepimus, quod quibus consolationis remedium aflerre debuisti, desolationem auxisti ; et quas mitigare debueras, excitasti laerymas. Quse cnim nostrum siccis oculis audire possit, quod circa finem epistolac posuisti dicens : <i Quod si mc Dominus in manus inimicorum tradiderit, ut me scilicet pracvalentes inteiTiciant, etc. » 0 cha- rissime, quo id animo cogitasti, quo id ore dicere sustinuisti ? Nunquam
