asserta per justitiam ejus
cum caeteris ejus perfectionibus cunctisque actionibus
conciliatam[1]
1. Apologetica Causæ Dei tractatio non tantum ad divinam gloriam, sed etiam ad nostram utilitatem pertinet, ut tum magnitudinem ejus, id est potentiam sapientiamque colamus, tum etiam bonitatem et quæ ex ea derivantur, justifiam ac sanctitatem amemus, quantumque in nobis est imitemur. Hujus tractationis duæ sunt partes : prior præparatoria magis, altera principalis censeri potest ; prior spectat Divinam Magnitudinem, Bonitatemque separatim ; posterior pertinentia ad utramque junctim, in quibus sunt Providentia circa omnes creaturas, et Regimen circa intelligentes, præsertim in negotio pietatis et salutis.
2. Magnitudinis divinæ potius quam Bonitatis rationem habuere Theologi rigidiores ; at laxiores contra : utraque perfectio æque curæ est vere Orthodoxis. Error magnitudinem Dei infringentium Anthropomorphismus, bonitatem tollentium Despotismus appellari posset.
3. Magnitudo Dei studiose tuenda est contra Socinianos inprimis, et quosdam Semisocinianos, in quibus Conradus Vorstius hic maxime peccavit. Revocari autem illa potest ad duo capita summa, Omnipotentiam et Omniscientiam.
4. Omnipotentia complectitur tum Dei Independentiam ab aliis,
tum omnium Dependentiam ab ipso.
- ↑ Amstælodami, apud Isaacum Trojel bibliopolam, mdccx.
