 Liber II — § 40 |
Liber II — § 42  |
XLI.
1(xli.) Quin partibus quoque signorum quorumdam sua vis inest : ut autumnali æquinoclio, brumaque, quum tempestatibus confici sidus intelligimus ; nec imbribus tantum tempestatibusque, sed mullis et corporum et ruris experimentis : afflantur alii sidere, alii commoventur, statis temporibus, alvo, nervis, capite, mente. Olea, et populus alba, et salices, solstitio folia circumagunt. 2Floret ipso brumali die suspensa in tectis arentis berba pulegii : rumpuntur intentæ spiritu membranæ. Miretur hoc, qui non observet quotidiano experimento, herbam unam, quæ vocatur heliotropium, abeuntem Solem intueri semper, omnibusque horis cum eo verti, vel nubilo obumbrante. Jam quidem lunari potestate ostrearum, conchyliorumque, et concharum omnium corpora augeri, ac rursus minui. 3Quin et soricum fibras respondere numero Lunæ exquisivere diligentiores : minimumque animal formicam sentire vires sideris, interlunio semper cessantem. Quo turpior homini inscitia est, fatenti præcipue jumentorum quorumdam in oculis morbos cum Luna increscere, ac minui. Patrocinatur vastitas cæli, immensa discreta altitudine in duo atque septuaginta signa. 4Hæ sunt rerum aut animantium effigies, in quas digessere cælum periti. In bis quidem mille sexcentas adnotavere stellas, insignes videlicet effectu visuve : exempli gratia, in cauda Tauri septem, quas appellavere Vergilias ; in fronte, Suculas ; Booten, qui sequitur Septentriones.