XXX SEPTEMBRIS MDCCCLXI.
SS. DOMINI NOSTRI PII IX
ALLOCUTIO
IN CONSISTORIO SECRETO 30 SEPTEMBRIS 1861 HABITA.
Venerabiles Fratres.
.
XXX SEPTEMBRIS MDCCCLXI.
SS. DOMINI NOSTRI PII IX
ALLOCUTIO
IN CONSISTORIO SECRETO 30 SEPTEMBRIS 1861 HABITA.
Venerabiles Fratres.
Meminit unusquisque vestrum, Venerabiles Fratres, quanto animi Nostri dolore in hoc amplissimo vestro consessu saepissime lamentati simus gravissima et nunquam satis deploranda damna catholicoe Ecclesiae, huic Apostolicae Sedi, Nobisque cum maximo ipsius civilis societatis detrimento illata a Subalpino Gubernio, atque a funestissimae rebellionis auctoribus et fautoribus in miseris proesertim Italiae regionibus, quas idem Gubernium injuste aeque ac violenter usurpavit. Nunc verointer alia innumera et semper graviora vulnera sanctissimae nostrae religioni ab ipso Gubernio, et nefariae conspirationis hominibus indesinenter inflicta dolere cogimur, Dilectum Filium Nostrum clarissimum vestrum Collegam, ac vigilantissimum Neapolitanae Ecclesiae Archiepiscopum pietate ac virtute conspicuum, quem hic proesentem intuemini, militari manu fuisse comprehensum, et a proprio grege cum ingenti bonorum omnium luctu avulsum. Omnes autem norunt quomodo ejusdem Gubernii et rebellionis satellites omni dolo et fallacia pleni, atque abominabiles facti in viis suis, veterum haereticorum molitiones et furores renovantes, et contra sacra omnia debacchantes, Dei Ecclesiam, si fieri unquam posset, funditus evertere, et catholicam religionem, ejusque salutarem doctrinam ex omnium animis radicitus extirpare, et pravas quasque cupiditates excitare et inflammare connitantur.
Hinc, omnibus divinis humanisque proculcatis juribus , et ecclesiasticis censuris omnino spretis, Sacrorum Antistites audacius in dies a propriis Dioecesibus expulsi, atque etiam incarcerem missi et quamplurimi fideles populi suis orbati pastoribus, et utriusque Cleri viri miserandum in modum divexati, omnibusque injuriis exagitati, et Religiosoe Familioe extinctae, earumque Sodales e suis Ccenobiis ejecti, ad rerum omnium inopiam redacti, et Virgines Deo Sacrae panem emendicare coactae, et religiosissima Dei Templa spoliata, polluta, et in latronum speluncas conversa, et sacrabona direpta, et ecclesiastica potestas, ac jurisdictio violata, usurpata, et Ecclesiae leges despectae et conculcatoe. Hinc publicae depravatarum doctrinarum scholae constitutae, et pestiferi libelli et ephemerides e tenebris emissae, ac late per omnia loca immanibus hujus scelesae conjurationis sumptibus dissipatae. Quibus perniciosissimis et abominandis scriptis sanctissima fides , religio , pietas , honestas, pudicitia, pudor, omnisque virtus oppugnatur, ac vera et inconcussa aeternae naturalisque legis, ac publici privatique juris principia, praecepta
ritate potiti infandum protulere decretum , quo ecclesiastica potestas suam
auctoritatem exercere prohibetur absque civilis gubernii venia et assensu, et
inclytae Societatis Jesu sodales de re christiana et civili optime meritos exturbarunt, atque insuper Nostrum, Sanctaeque hujus Sedis Delegatum a ditionis
finibustriduo abire coegerunt.
Enimvero in hac tanta tamque tristi omnium divinarum humanarumque
rerum perturbatione et facile intelligitis, Venerabiles Fratres, quanta afflictemur amaritudine. In maximis vero curis, et angustiis, quas sine peculiari Dei
auxilio ferre nullo modo possemus, summae certe consolationi Nobis est
eximia Venerabilium Fratrum tum Italiae, tum universi catholici orbis Sacrorum Antistitum religio, virtus ac fortitudo. Namque iidem Venerabiles Fratres
aretissimo fidei, caritatis et observantiae vinculo Nobis, et huic Petri Cathedrae mirifice obstricti, nullisque periculis deterriti, cum immortali sui nominis et ordinis laude proprium ministerium implentes non desinunt tum voce,
tum sapientissimis scriptis Dei, ejusque sanctce Ecclesiae, et hujus Apostolicae
Sedis eausam, jura, doctrinam, et justitioe atque humanitatis rationes impavide
defendere, propriique gregis incolumitati diligenter consulere, ac falsas et erroneas inimicorum hominum doctrinas refeliere, et impiis illorum conatibus
viriliter constanterqueobsistere. Nec minori quidem jucunditate perfundimur,
cum videamus quot splendidis sane modis ecclesiastici tum cujusque Italiccae
regionis, tum totius christiani orbis viri, et fideles populi illustria suorum Antistitum vestigia sectantes singularem suum erga Nos, et hanc Apostolicam Sedem
amorem, venerationemque, et egregium in sanctissima nostra religione profitenda ac tutanda studium magis in dies ostendere ac declarare glorientur. Cum
autem iidem Venerabiles Fratres, eorumque clerus et fideles populi summopere
doleant, Nos fere omni civili Nostro, et hujus Sanctae Sedis principatu spoliatos
in angustis rebus versari, iccirco nihil sibi gratius, nihil gloriosius, nihil religiosius esse existimant, quam ut piis, ac spontaneis suis largitionibus gravissimas
Nostras, et hujus Sanctae Sedis omni studio amantissime sublevent angustias.
Quocirca dum in humilitate cordis Nostri maxnnas Deo totius consolationis agimus gratias, qui tam insigni Episcoporum et populorum fidelium pietate ac largitate acerbissimas Nostras molestias, et arumnas lenire, solari ac sustentare dignatur, gratissimi animi Nostri sensus eisdem Episcopis populisque fidelibus iterum palam publiceque testari et confirmare latamur, quandoquidem eorum dumtaxat ope auxilioque maximis et in dies crescentibus Nostris, et hujus Sanctae Sedis indigentiis occurrere possumus. Atque hic, Venerabiles Fratres, silentio praterire non possumus assiduas impensi amoris, firmissima fidelitatis, devotissimi obsequii, et munificae liberalitatis significationes, quibus Romanus hic Populus ostendere etprobare studet ac gestit, nihil sibi potius esse quam ut Nobis et huic Apostolica' Sedi, ac legitimo Nostro, ejusdemque Sedis civili imperio constantissime adhareat, omnesque nefarios perturbatorum et insidiantium hominum motus conatusque repellat, et ex animo adversetur ac dctestetur. Vos ipsi, Venerabiles Fratres, locupletissimi testes estis, quibus sinceris, publicis ac luculentissimis declarationibus idem Romanus Populus Nobis carissimus hujusmodi egregios
avitae suae fidei sensus amplissimis laudibus omnino dignos profiteri et in medium proferre non intermittat.
Jam vero cum divinum promissum habeamus, Christum Dominum usque ad consummationem saeculi cum Ecclesia sua futurum, et inferi portas contra eam nunquam esse proevalituras, certi sumus divinis suis promissis non defuturum Deum, qui faciens mirabilia ostendet aliquando tantam tempestaem non ad Ecclesiae navem demergendam, sed ad eam altius attollendam fuisse excitatam.
Interim non desistamus, Venerabiles Fratres, potentissimum Immaculatse, sanctissimoeque Dei Genitricis Virginis Marise patrocinium enixe et assidue implorare, ac ferventissimis precibus dies noctesque ipsum clementissimum Deum, cujus natura bonitas, cujus voluntas potentia, cujus opus misericordia est, orare et obtestari, ut velit cito abbreviare dies tentationis, et christianae civilique reipublicae tam vehementer afflictae auxiliariam suam porrigere dexteram, utque divinae suae gratiae et misericordiae divitias super omnes propitius effundens, omnes Ecclesiae, et hujus Sanctae Sedis hostes convertat, et ad justitiae semitas reducat, atque omnipotenti sua virtute efficiat, ut, omnibus depulsis erroribus, omnibusque de medio sublatis impietatibus, sanctissima sua religio, qua temporalis quoque populorum felicitas et tranquillitas vel maxime continetur, ubique terrarum magis in dies vigeat, floreat ac dominetur.