Migne Patrologia Latina Tomus 119
Homiliae in solemnitate S. Wigberti (Lupus Ferrariensis), J. P. Migne
119.0698A
313 HOMILIA PRIMA. 119.0693B|
Gaudete et exsultate in Domino, dilectissimi fratres, qui devotis mentibus ad solemnia sancti Wigberti convenistis; et Dominum Jesum Christum multimodis devotissime collaudate, qui nunquam derelinquit sperantes in se, sed misericorditer nobis in hoc miserrimo mundi ergastulo constitutis patronos pro nobis laudabiles ad intercedendum procuravit; quatenus per hos Christianae religionis imbuti, ferculisve satiati coelestibus, spem coelestium praemiorum jam habere possimus, si illuc corde et opere sequamur. Ipse quoque Dominus noster Jesus Christus, omniumque creator sanctus, omnes sanctos condidit; et nullus unquam per se fit sanctus absque Dei larga providentia. Ideo quippe, sicut in sacris legimus 119.0693C| Scripturis (Luc. II), ab Abel protomartyre usque nunc glorificat sanctos et electos suos salutiferis in hoc mundo miraculis, qui mundialibus non fuerunt comprehensi illecebris; sed omni quidem conamine mentis et 314 corporis recte cogitando, atque ab omni iniquitate se continendo, diabolicis efficacissime resistebant suggestionibus. Quapropter divina exuberante gratia consortes et haeredes sunt angelicis in coelo sedibus, ubi nil ulterius desiderare queant, sed Domini Jesu Christi insatiabiliter visione ac consortio supernorum civium perfruantur. Et ideo, fratres charissimi, assumamus nobis divino suffragio arma et exempla illorum, qui per imaginabilem Dei adjuvamine fidem vicerunt regna transitoria, operati sunt justitiam, adepti sunt promissiones; 119.0693D| et, sicut namque Dominus Jesus Christus veridica in Evangelio voce praedixit: Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant opera vestra bona et glorificent Patrem vestrum qui in coelis est (Matth. V). Paulus sane egregius praedicator praemonuit ita 119.0694B| dicens: Non habemus hic manentem in coenoso mundo civitatem, sed futuram bonis operibus inquirimus (Hebr. XIII). Quamobrem namque oportet vobis, qui sincerissimam apostolorum fidem tenetis, ut in omnibus sagaci atque infatigabili mente, quantum quiveritis, illos imitari studeatis. Quia, sicut legimus in sacris paginulis, tanto accensi fuerunt apostoli amore Christi ut nec ullo modo tormentis, vel minis regum, necnon etiam persecutionibus infidelium ab illo possent evelli, sed firma fide et opere vel indissolubili charitate unanimiter perseverarent, donec divina ab hoc mundo vocatione coelestia scandere meruerunt. Quid enim dicimus de virginibus? quia humanis non sufficit ingeniis de illis aliquid pro fragilitate carnis condignum scribere vel imitari, quibus 119.0694C| fuit una fides, immutabilis amor, charitas una; eratque 315 illis virginitas carnis, corpus intactum; virginitas animae, fides incorrupta. Et ideo vero, quia fuerunt piis in Christo Domino studiis adornatae, virtutum palmas coronasque dignis acceperunt in coelo praemiis. De martyribus quoque quid dicendum est? qui panniculis despectisque vestibus corpora ad tormenta tradiderunt terrestria, quatenus Deum dominatorem omnium habere et cum illo aeternaliter regnare mererentur, respuerunt florigeros hujus mundi flores cum fallacibus curis quae homines commentis suis ludificant, totisque viribus Dominum Christum dilexerunt, et propter hoc in coelestibus thalamis regnant. De confessoribus, ex quorum collegio iste Dei famulus est, vel etiam omnibus 119.0694D| sanctis legimus in divinis historiis omnes cum diversis ab hujus mundi calle tribulationibus coelestia scandere; de quorum scilicet omnium sanctissima vita aliquid nobis imitandum est, inquantum humana suppetit fragilitas; quia ad imaginem Dei facti sumus, 119.0695A| sicut et illi. Et ideo siquidem altithrono Deo nostras impollutas imagines reddere debemus, sicut alibi dicit: Imago Caesaris reddatur Caesari, imago Dei reddatur Deo (Matth. XXXII, Marc. XII, Luc. XX). Si nos in comparatione illorum lutulentam pro sanctitate habemus vitam, tamen quippe in desperationem, quae periculosa est, cadere Domini adminiculo non debemus, quia universae viae Domini misericordia et veritas (Psal. XXIV) suo fine distinctae sunt. Etenim omnipotentis benigna atque ineffabilis voluntas nil discernit nisi illud quod justissime convenit. Nemo vero de supra memoratis sanctis tam doctus [ leg. sanctus] fuit qui summa non indiguerit misericordia. Non enim ita ulli divinorum 316 bonorum sufficiunt augmenta ut non semper amplius 119.0695B| supersit quod mens armata divinis suffragiis et intelligendum desideret et gerendum. Quamobrem nemo de magnitudine iniquitatum suarum desperet, sicut alibi dicit: Nolo mortem peccatoris, sed ut convertatur, et vivat (Ezech. XXXIII). Sed tamen videlicet acceleranda est medicina conversionis ad Deum, ne tempus correctionis atque emendationis pereat tarditate atque negligentia, quia nemini nostrum ultima dies nota est. Ideoque veridicis Pauli sententiis aures cordis accommodemus, ubi dicit: Abjiciamus ergo opera tenebrarum, et induamur arma lucis. Sicut in die honeste ambulemus (Rom. XIII). Nulla enim Domini nostri Jesu Christi opera misericordia vacant, quando homini et indulgentia consulit et castigatione; et misericorditer providet temporalem 119.0695C| austeritatem, ne aeternam juste inferat ultionem. Et ideo nemo in hujus vitae itinere torpeat, ne in patria amoenissimum perdat locum. Idcirco qui Deum quaerit bona voluntate, in quo est summum bonorum omnium cuncta intra se bona perfectaque continens, nihil aliud quaerit nisi sempiternum in coelo gaudium. Quaeramus ergo Dominum, sicut beatus iste Dei famulus fecit, et propter hoc coram Deo et hominibus coronatur. Quaeramus illum armis cum quibus eum invenire possimus, Deum diligendo, proximumque amando, eleemosynam dando, ecclesiam assiduis orationibus frequentando, armisque semper diabolicis Domino donante resistendo, quia etiam per varios casus mortalis vita, quasi mundi orbita, concurrit. Nemo in hac vita 119.0695D| gaudia habet coelestia. Sed ab initio mundi usque 317 huc multi deviaverunt per ignorantiam, quia inter multa turbulenta et fallacia Deum nosse et amare difficile est. Propter hoc faciamus sicut propheta dicit: Quaerite Dominum dum inveniri potest, invocate eum dum prope est. Derelinquat impius viam suam, et vir iniquus cogitationes suas, et revertatur ad Dominum, et miserebitur ejus (Isa. LV). Quaerite igitur bonum sine fine, et persistite in reperto; quia veram etiam beatitudinem in summo Deo sitam esse necesse est, quod contradici nullo modo potest. Neque enim fas est homini cunctas divinae operationis machinas vel ingenio comprehendere vel explicare sermone. Veniet tempus quando ea quae 119.0696A| nunc specie gerimus rerum veritate capiamus. Haec vero strictim breviterque attigimus. Caeterum quid felicius, quidve salubrius, quam servire Deo, qui mundum tantis gubernaculis regit, et omnes homines vult salvos fieri et ad agnitionem veritatis venire (I Tim. II): quatenus sane, cum generalis advenerit dies, omnes laeti pro bonis operibus, et Dei suffragio protecti, aeternam beatitudinem una cum sanctis suis accipere mereamur.
HOMILIA II.
Restat igitur adhuc aliquid de sancto Wigberto brevi sermone narrare; qui tantis in hoc mundo beneficiis omnibusque Christicolis claruit, ut merito totus Christianus populus summa veneratione de 119.0696B| solemnitate illius gaudeat; maxime namque nos, qui in suum apud Deum patrocinium hic et in futuro confidimus. Credimus 318 siquidem illum in praesentia Domini nostri Jesu Christi omnia posse impetrare de quibus illum piis devotisque poscit precibus, dum tanta in praesentia populi miracula sicut saepe audistis, pro ejus laude nobilitavit. Videtis ergo, fratres charissimi, quanta humano generi gloria est Deum devota mente sequi, qui nunquam in tribulationibus derelinquit sperantes in se, sed omnes scilicet qui pro amore illius florentem despiciunt mundum aeternis in coelo gaudiis honorifice sublimat, sicut ipsa Veritas testatur dicens: Qui autem diligit me, diligetur a Patre meo, et ego diligam eum, et manifestabo ei me ipsum (Joan. XIV). Paulus quoque 119.0696C| apostolus de diligentibus Deum dixit: Quod oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus diligentibus se (I Cor. II). Erat quippe vir iste sanctus Wigbertus, sicut sacra fama narrat, omni dignitate praeclarus, corde pro Dei amore laetus, moribus semper compositus, in omni opere Dei strenuus. Ejus vero secreta conversatio in vigiliis et orationibus, vel etiam in jejuniis, in sanctitate vitae, et signorum ostensione intelligi datur. Charitatem siquidem assiduus labor ostendit quem quotidie pro Christi nomine sustinuit. Semper enim omnes dies vitae suae in divino proficiens opere fuit omnipotenti amabilis pro eximiis operibus, et omni populo placabilis. Ab infantia enim cuncta quae habere potuit ad pietatis opus largifluis manibus 119.0696D| tribuit, ut Christum, pro nobis factum egenum, egens ipse sequeretur. Quis enim tam loquax in lingua ut singillatim omnia mirabilia, vel beneficia quae per illum Deus operatur assiduis explicare valeat 319 verbis? Non enim de crastino cogitans, sed semper secundum Evangelium de Dei confidens clementia, omnes ad se venientes aeternis pascebat ferculis. Nullum scilicet in sua despiciebat angustia; sed semper divino moestos reficiebat solamine, fraterno suffultus amore; cunctisque propter Deum prodesse satagebat. Mente videlicet et corpore ad sublimia erectus, hospes et inops mundo fuit. Quamvis namque terrenis nutritus esset usibus, totis tamen semper viribus coelestia tractabat. Quamobrem 119.0697A| scilicet cum Domino aequissimo necnon et cum omnibus in coelo habitatoribus aeternaliter coronatur; ubi nunquam potest gaudiis fraudari cui Christus est gaudium. Idcirco nos quippe, quantum divina suffragante gratia poterimus, illum totis viribus tantum imitari studeamus ut, si talia in coelestibus praemia acquirere non poterimus, saltem aliquo in coelo refrigerio non privemur. Habemus ergo arma justitiae, sicut iste Dei famulus tenuit, Deum diligendo, proximumque sine simulatione amando, caritatem et pacem cum omnibus habendo (quia Christianae perfectionis est pacificum esse cum suis inimicis, spe correctionis, non consensu malignitatis), humilitatem et patientiam corde et opere ostendendo; quia malignus spiritus et superbus hominem primum 119.0697B| superbientem deduxit ad mortem, Christus quoque humilis hominem obedientem reduxit ad vitam. Simus namque pietatis et Christianae religionis amatores, misericordes, ad opus bonum unanimes, concordiam, quae est custos virtutum, firmiter custodientes, sicut alibi dicit. Cavete ergo viri ne sit in vestris mentibus sententia 320 discors: quod sapimus conjungat unus amor; quod vivimus et intelligimus uno eodemque constet studio. Nil firmum est dissociabile, et nil est in hominibus Deo placitum sine pace, nec munus amplissimum ad aram. Similiter etenim e contrario divinis armati suffragiis, fugiamus arma diabolica, id est, superbiam. Omnia enim vitia in malis operibus tantum valent. Sola superbia in perfectis rectisque factis cavenda est: quia sine dubio frangit 119.0697C| Deus omnem superbum, et semper superbis resistit. Postea quoque toto nisu vel affectu cavenda est ebrietas; quae est radix omnium mortalium ad peccandum. Iram videlicet fugiamus, quae saepissime stomachando in proprium cadit lethum. Luxuriam et avaritiam, Deo donante, a nobis quasi venenum expellamus. Luxuria vero malesuada mellisque sapore damnat in poenas incorrigibiles. Nil namque in moderno tempore omne genus humanum tam miserabiliter devastat quam avaritia. Odium ergo et invidiam a nostris cordibus respuamus: quia omnino non condecet Christiano ut imaginem Dei in odio habeat. Sed tamen in malis odimus prorsus malitiam, et diligimus creaturam. Discordiam quoque et fraudem divinis munificentiis adjuti fugiamus. Nil namque 119.0698A| potest boni esse ubi fraus et discordia regnant. Pudet autem de his longius disputare. Omittamus malas, Domino adjuvante, sirenas, quae hominum mentes assuefaciunt morbo, non liberant. Teneamus etiam illas virtutes in quibus est sola sanitas et aeterna felicitas. Ideoque, dilectissimi fratres, scitote quia in maxima egestate sunt divites in hoc mundo, justitiae et veritatis opes non habentes. 321 Qui autem altithrono Domino fideliter serviunt, ea bona inveniunt quae nullatenus perire possunt. Parva enim sunt praesentis saeculi bona. Nunquam vero nisi per negligentiam et incuriam perdit aeterna. Quamobrem qui triumphali Christi signo signati estis, et Domino opitulante vultis ancipitem superare vitam, in qua nihil est aliud nisi seductiones et infestationes, diligite 119.0698B| semper moribus et operibus quod verus amator Christus jam habet. Fervent enim mundi amatores pro damnis proque pestiferis lucris. Idcirco namque, quia mundus amaritudine et casu totus est plenus, et fluunt gaudia falsa appropinquate Deo bonis et operibus, et appropinquabit vobis. Quaerite illum, non ficte, sed veraciter, et invenietis illum. Nullus obsecro dubitet in fide, nec de veniae largitione haesitet, nec de piae petitionis effectu: quia quanto fiducialius et benignius Deum deprecamur, tanto citius exaudiri merebimur. Fides enim omnibus bonis abundat, sicut in Evangelio ipse Salvator ait (Matth. VII). Omnis enim qui cum fide petit accipit, et qui quaerit invenit, et pulsanti aperietur. Et iterum: Omni habenti dabitur, et abundabit. Ei 119.0698C| autem qui non habet, et quod habet auferetur ab eo (Matth. XIII). Habemus igitur multa in divinis paginulis exempla patrum nostrorum. Habemus etiam ante oculos exempla certissima, sicuti hujus sancti viri, cujus hodie festivum celebramus diem: qui patriam cognationemque et amicos saeculares fervente fide pro amore Dei dereliquit, terrena contempsit cum pompaticis laudibus, ut coelestia conquireret. Despiciamus quoque, Domino suffragante, mundum, et amemus 322 cum praeceptis ejus Creatorem nostrum; quatenus per praesentia bona quae agimus ad gaudia aeternae felicitatis pervenire valeamus, praestante Domino nostro Jesu Christo, qui patria virtute trinus et unus vivit et regnat in saecula saeculorum. Amen.