Gallia Christiana 1715 01/Mimatensis
* Le Lot. MImas ad Oltum * fluvium, nunc ſedes epiſcopalis Gabalorum, olim vicus tantum erat, a monte Mematenſi cui adjacet ſic dictus ; qui illuſtratus martyrio & ſepulcro ſancti Privati epiſcopi Gabalitani, clarior evaſit ; tandemque ſede epiſcopali nobilitatus eſt, ac factus civitas : quod HadrianuS Valeſius in notitia Galliarum putat non diu ante annum Chriſti milleſimum contigiſſe. Prius itaque Gabalitanus epiſcopus cathedram habuit in civitate Gabalum ſeu Gabalorum, ut probant priorum Galliæ conciliorum plurimæ ſubſcriptiones. Porro civitatem illam vocatam Anderitum, docent multa veterum teſtimonia. Quidam volunt vicum ſeu oppidulum Javouls, quod a Mimate quatuor leucis diſtat, fuiſſe olim caput gentis Gabalorum, ſimilitudine nominis potius quam aliquo certo teſtimonio adducti. Anderitum, ſeu Anderetum memoratur apud Ptolomæum, & in tabula Peutingeriana his verbis : Segoduni, ad Silanum, Anderitum Condate. Gabalici vero populi in Aquitania prima vicini ſunt Arvernis, quorum imperio ſubditi erant, ut eſt teſtis Ceſar comment. de bello Gallico l. 7. Eos Narbonenſi provinciæ contiguos memorant Strabo l. 4. & Plinius eos Gabales vocans, quorum optimus caſeus apud eumdem commendatur lib. ii. c. 42. Gabalitanos Greg. Tur. vocitat ut & Sidonius, qui in ſummo vertice montis locat illorum oppidum in propemptico ad libellum :
Tum terram Gabalum ſatis nivoſam
Et quantum indigena volunt putari
Quo tempore Mimas ad ſedis epiſcopalis dignitatem evectus ſit inquirendum. Si fides actis S. Privati ſit adhibenda, ibi S. Privatus ſedem habebat, quod qui ante eum epiſcopi illic fuerant eo loco, & commorati & ſepulti eßent. Proindeque juxta hæc acta, ab Chriſtianae religionis exordio, Mimas ſemper fuiſſet ſedes epiſcopalis, quod pugnat contra veterum conſuetudinem, & canones quibus cautum erat, ne in viculis cathedræ epiſcopales conſtituerentur.
Ex his eruditi quidam conjiciunt acta ſancti Privati non eſſe antiqua ; quippe ut ſupra obſervatum eſt, ſedes epiſcopalis antiquitus non erat Mimati. Præterea,ex his actis habetur plures epiſcopos præceſſiſſe S. Privatum in epiſcopatu, quod minime eruditis adprobatur ; maxime iis qui volunt S. Privatum occiſum eſſe in irruptione Alamannorum ſub Crhoco duce, facta an. 265. aut 268. Veriſimile tamen eſt Mimatem vicum poſt S. Privati martyrium, pace eccleſiæ reddita, populorum qui ad ejus ſepulcrum confluebant, frequentia factum eſſe celebrem ; hocque loco epiſcopum & clericos ſedem fixiſſe. Nec obſtat quod hi præſules dicti ſunt nihilominus Gabalitani ; non enim ita dicti ſunt a vico favouls, ſed a tota gente Gabalorum, cui præerant : quemadmodum diu dicti ſunt Arverni epiſcopi, qui apud Clarum-montem ſedebant, non Claromontenſes, & qui Anicii, epiſcopi Vellavorum, appellabantur, non Anicienſes aut Podienses, &c.
Mimas urbs ſita eſt pene ad fontes Olti fluvii, non longe a Loſera monte altiſſimo, juxta Apollinarem Sidonium altero Caucaſo, qui pars eſt Montium Cebennarum (les Cevennes). Hæc urbs epiſcopalis olim ſub metropoli Bituricenſi, nunc ſub Albienſi intra juriſdictionem parlamenti Toloſani, æqualiter pene diſtat a Ruthenis, Anicio ſeu Podio, & ſancto Floro.
Epiſcopus eſt condominus cum rege, ac comitiorum Gabalitanæ provinciæ præſes natus, olimque jure cudendæ monetæ fruebatur. Eccleſiam cathedralcm B. Mariæ virgini dicatam Urbanus V. papa ſuis ſumtibus inſtauravit. Capituli prima dignitas præpoſitus eſt ; aliæ sunt archidiaconus & præcentor. Quindecim præterea canonicis conſtat. In diœceſi una dumtaxat abbatia reperitur Mercorium ducentæ vero circiter numerantur parœciæ.
Epiſcoporum qui huic ſedi præfuerunt, ſeriem dederunt auctiorem Sammarthani fratres ex archivis epiſcopalibus & capituli, quam collegit dom. Eſparbier archidiaconus eccleſiæ Mimatenſis. Huic autem longe plurima adjecimus variis ex tabulis.
I. S. S E V E R IA N U S. S Ancti Severiani præter nomen nihil ad nos pervenit. Colitur in ecclesia Mimatensi die 26. Januarii ; de eo vero Bollandus prorsiis filet ad hunc diem. In indicibus autem episeopo- rum Gabali t anorum, primus inscribitur.
II. S. PRIVATUS s. Privatus martyrii palmam meruit, fustibus percussus jubente Chroco Alamannorum rege, uti refertGreg. lib. I.hill. c. 32. Irruentibus, inquit, Alamannis in Gallias, S. Privatus Gabalitana urbis episcopus, in crypta Memma- iensts montis, ubi jejuniis orationibusque vacabat, reperitur, populo Gredonensts castri in munitione conclusu. Sed dum oves suas bonus pastor lupis tradere non consentit, dæmoniis immolare compellitur. £uodspurcum ille tam execrans quam refutans, tandiu fustibus cæditur, quoadusque putaretur exanimis l sed ex ipsu quassatione, inter- posttis paucis diebus, spiritum exhalavit. Inter instrumenta & vetera monumenta ecclesiæ Ave- nionensis, dedimus orationem S. Amatii epis- copi, in qua martyrii S. Privati mentionem facit, paulo postquam passus esset ; ubi expendimus quo tempore contigerit. Quas pro tanto scelere poenas dederit Chrocus, lege apudGre- gorium Turon. ibidem. Baronius in Annal. refert hanC passionem ad annum 262. quam melius differes ad an. 265. vel 266. Apud Adonem legitur 21. Aug.’in territorio civitatis Gabalitanæ vico Mimatenst, natalis S.Privati episcopiæpo die si>lemni olficio colitur. Inter illustres viros a Suibus laudanisest, Venantius Fortunatus ita e ipso canit, lib. 8. carmine 4. Privatum Gabalus, Julianum Arvernus abundans, Ferre alum pariter pulchra Vienna gerit. Fuit olim monasterium celebre in Gabalis sub S. Privati patrocinio, cujus abbas S. Lu- pcntius florebat tempore Brunichildis reginæ. Dehoccœnobio agemus infra. Quis fuerit S. Privati successor, ignoramus. Genialis de civitate Gabalum provincia Aquitanica, qui siub- scripsit concilio Arelatensi 1. an. j 14. ibidem dicitur tantum diaconus ; quamquam aliqui contendant, eum alicubi episcopum esse appellatum. Sane non raro diatoni eligebantur in episcopos. Quod spectat ad Veranum, quem nonnulli accensimt episcopis Gabalitanis, de quo plura in proprio ecclesiæ Mimatensis die 13. Novembris, potius ad episcopos CabelliceIsseS sub Avenionensi metropoli revocandus videtur, quam ad MimateIsses ; quemadmodum constat ex proprio Mimatensi, typis cuso sub pontificatu Caroli Rousseau Mimatensis antistitis.
III. S. F1 R m 1 N v s. Sancti Firmini episcopi Gabalorum memoria cum proprio officio celebratur in ecclesia Mi- matenli die 14. Januarii. De ipsi » vero pauca, ne dicamus nulla, certo scimus ; neque de tem- f>ore quo proluit constat. Corpus ejus, cum diu aruisset, ipsi) revelante inventum est in Canonica ( la Canourgue,) oppido Gabalitani tractus, fcilicet in templo monasterii ordinis siincti Benedicti, coenobio S.Victoris Massiliensis sub- jectk
IV. V A L E R 1 US. Valerius episcopus Gabalitanus cum aliis multis Gallia— præsuiibus scribit Leoni papæ an. 451. secundum sidem MS. Joannis Savaronis docti Arverni. Jpsi vero & aliis episcopis inscribitur epistola XII. S. Leonis papæ.
V. L e o n 1 c U s, Leonicus subscripsit per Optimum diaconum concilio Agathensi, an. 506. ubi appellatur episcopus civitatu Gabalum.
VI. S. HILARIUS. S. Hilarius * synodo Arvernensi adfuisse legitur an. 535. cuius canonibus chiiographum apposiiit cum titulo episcopi ecclesia Gabalita- n.v. Ipsius corpus servatur apud cœnobium B. Dionysii propeParisios, in sacello capitis, ut aiunt, quod est ampliIlimum retro maius altare, auctore hujus abbatiæ chronographo.Me- moria autem Hilarii celebratur 25. Octobris. Brouverus in notis ad Fortunatum vult ab ipso t7 ECCLESIA MIMATENSIS. 88 inscribi sancto Hilario Gabalitano salutationem quamdam poeticamcarm. 9. lib. 3. In vita beati Lcobini legitur sanctum illum monachum Ga- valcnscm expeti isse urbem, & a beatisiimo Hilaro cjusdcm urbis antistite sucerdoraliter fuisse susccptum. Dc eo vetus martyrologium spicilegii tom. IV. editum. VI11. bal. Novembris, in Cavalis deposttio B. Hilarii episcopi & consess. VII. S. E V ANTHIUS Post S. Hilarii obitum, Ennodium al. Evo- dium, ex senatoribus prclbyrcrum, ut aitGre- gorius Turon. electum fuisse cpiscopum in ejus locum autumat Cointius ad an. 535. num. 33. Sane Grcgorius lib.de Vit. Patr.capitc 6. narrat ab illopresoytero S. Gallum Arverncnsemepis- copum in quodam convivio ecclesiæ conviciis la- ccflitum.Quarc ipsi vaticinatus sanctus cpisco- [’us, quodeplscopatum nunquam promereretur accipere, quod postea probavit eventus.Nam cum in Gabalitano ad episcopatum jam electus, jam in cathedra post tus, jam cuncta parata essent, ut benediceretur episcopus, ita subito contra eum omnis populus consurrexit, ut vix vivus posset evadere qui postea presbyter transtit. At vero incertum utrum id contigerit ante electum Evanthium, vel post ejus mortem ; ad sententiam tamen Cointii ultro accedit noster Ruinartius in notis ad Gregorium Turon. Quidquid sit, EvanthiuS ecclesiam Gabalitanam regebat an. 541. quo adfuit concilio Aurelianenii I V.ubi in subscrip- tionibus legitur episcopus civitatis Gabalitanæ. Perperam vero illi quibusdam in elenchis suf- fectus episcopus recensetur Innocentius Gabalitanæ urbis comes, & postea præsul Ruthenen- sis, quemadmodum testatur Greg. Turon. lib. VI.hisuc.38. VIII. PARTHENIUS. Hunc episcopum in catalogis praetermissum debemus nistoriæ Gregorii Turon. qui libro IV. cap. 40. narrat contentionem fuisse inter Palladium, qui comitatum in urbe Gabalitana obtinuerat a Sigeberto rege, & Parthenium episcopum, qua valde populum conlidebat, sed conviciorum & calumniarum in hunc antistitem Palladius pœnas dedit amotus ab comitatu, Sigeberti regis jussu. Cumque Romanus qui comitatum ambierat, in vulgus jactasset Palladium a Sigeberto rege morte afficiendum, hic perterritus ensi incumbens, necem sibi ipse conscivit. IX. AgRicoLA. Convenit hic episcopus ad celeberrimam synodum Remensem cum Sulpicio Bituricensi suo metropolitano, & plurimis ejusdem provinciæ præsulibus Albiensi, Ruthenensi, Caturcensi, &c. subscripfitque canonibus retinens usurpa- tum ab antecefloribus titulum Gabalensis episcopi, ex Flodoardo 1.2.C.5. Habitam hanc syno- dumanno 625. non vero 630.certis argumentis demonstrat Cointius ; quodcausæ est, ut cum hoc erudito viro Agricolam Ilero præpona* mus, qui antea præcedebat. X. S. I L E R U s W I S E R U s. Lecum habet pius hic præsul in proprio Sanctorum, quos peculiari cultu veneratur Mima- tensis ecclesia 5 duoquc dies festi ejus memoriæ ailignantur in calendario, pridie nonas Octobris, & calendis Decembris, quorum unus est depositionis, alter tranflationis. Notus est hic episcopus cx actis S. Enymiæ virginis sororis, ut aiunt, Dagobcrti regis, & Clotharii II. filix, quæ in pagoGabalitano, adjuvante fratre Dagobcr- to rege, condidit duplex monasterium, & consecrata est abbatissa a beato Isero episcopo. Itaque sedebat hic præsi.il anno 628. quo Dago- bertus regnare cupit in tota Gallia ; proindcque in Aquitania, aut annis subsi : quentibus ; unde non antecellit Agricolam, quem an. 625. præ- fuisse ostendimus. Post hunc episcopum plurimi desiderantur in catalogis ; nullulque occurrit ante Frodoardum, 2ui ducentis annis & amplius elapsis sedebat, sonj icit Cointius plures ex præsulibus, qui leguntur in indicibus Genevensium antistitum lo- cupletistimis, cum titulo Gebennenstum, Gaba- litanis accensendos ; qui Gebennenses dici potuerant, ob Gebennam aut potius Cevennam montem, hujus diœcesis celeberrimum Mi- mati proximum. XI. S. FREDALDUS aut FRODOALDUS. S.Fredaldus tempore Ludovici Pii martyrio Publatus est ab impiis hominibus, quorum dux fuit ipsius nepos, alter Judas, ofculo adhibito ad ipsum prodendum ; memoraturque 4. Septemb. in officio Sanctorum Mimatensium. Ejus corpus custoditur in templo ipsius nomine insignito prope Canonicam. XII. AgENULFUS. Agenulsus privilegio Trenorchiensi conceflb in conventu Cabilon. an. 875. & concilio Pon- tigonensi si.ibscripsit an. 876. ut Gabaiitanensu ) episcopus. AginulfumGebaldanensem eum vocat Johannes papa VIII. epiil. 150. an. ? 79.ad ipsum scripta, quam vide tom. IX. concil. coL 101. XIII. GuuLELmus. I. Guillelmus I. circa an. 908. ut testis adfuit Anicii seu Podii Vellavorum, dum coenobii S. Petri jacerentur fundamenta, ut patet ex charta fundationis hujus monasterii. XIV. STEPHANUS. I. Stephanus restituendam curavit cellam feu prioratum S.Enimiæ, an. circiter 951. ibique regularem revocavit disciplinam, advocato de cœnobio S. Theofredi venerabili abbate Dal- matio, cui & monachis Theofredensibus subje- citpræfatam cellam. Videl. VI.diplom.rn 137. p. 569. & annalesMabill. ad an. 951. n. ; o. Adhuc etiam fortasse nominatur in alia charta, ibidem p. 570. n. 138. pro commendatione domini Stephani prasulis, XV. M A T E F R E D U S. Matesredus vivebat an. 998. quo, cum hujus episcopi aliorumque consilio, Stephanus vi- cecomes Gabalitanensium, dedit ecclesiæ Ro- manæ partem de possessionibus ad construen 8* ECCLESIA MIMATENSIS. 90 dum monasterium, sub jure abbatis S. Thco- fredi. Exstat charta lib. \ 1. diplom. num. 148. P— 572- XVI. RAGAMUNDUS. Ragamundus, qui & Raimundus, cujus nomen in rabulis an. 1029. & 1030. reperitur interfuit concilio Bituricensi an. 1031. cujus acta habes tom. IX. concil. Labb. & Lcmovi- censi eiusdcm anni. Notatu vero dignum est eum esse primum, qui dictus fuerit Mimatcn- sis episcopus Anno 1036. B. Privati corpus Anicium transtulit, miraculorum virtute conspi- cuum, de quo in oflicio sanctorum Mimaten- siurn. B XVII. ALDEBERTUS. I. Aldebertus autHildebertus de Peire, ex nobilissima familia de Petra, Edelbcrtus etiam nuncupatus, subscripsit decreto electionis Icte- rii Lemovicensis ep.factæ in synodo pridie nonas Jan. an. 1052. quod vide tomo IX. concil. Lab. p.I6q. DeditCanonicam( la Canourgue) sancto Victori Malliliensi, cujus donationis factæ an. 1060. authenticum exhibemus inter instrumenta. I ste episcopus cum fratre suo Austorgo fundavit monasterium de Cyriaco, evocatis e Malsibensi S. Victoris coenobio monachis, in _ quo postea religiosam vitam amplexus est & *« professus Urbanus V. papa, Guillelmus deGri- saco ante assumtionem vocatus. Charta fundationis, quæ inter instrumenta est fecunda, legitur data xvn. cal. Aprilis an. 1062. Cœnobium autem illud collegio Ruthenensi societatis Jesu nunc unitum eit. Ratam habuit donationem ecclesiæ sancti Hilarii sitæ supra flumen Espadone factam ab Icterio de Solomaco, coenobio Gellonensi, seu S. Guillelmi, ex ejusdem loci tabulis. XVIII. GUILLELMUS II. Addendus est Mimatensium præsulum sylla- bo Guillelmus hic, & quidem post Aldeber- tum I. in charta namque eccleliæ sancti Flori legitur, dum Urbanus II. ecclesiam & majus altare consecraret vn. idus Decembris 1095. Guillelmum Mimatensem episcopum duo altaria consecrasse, alterum a dextris majoris altaris in honorem B. Mariæ, alterum a sinistris in honorem sanctorum Innocentium. Hæc nos docet noster D. J. Boyer, qui chartam inl- pexit. XIX. Robertus. Ejusdem eruditi viri diligcntiæ debemus episcopum hunc, qui in charta Cantogili ( Chan- teuge) nunc prioratus a Casa-Dei pendentis, olim vero aboatiæ in Arvernis non longe a Brivate, invenit eum notatum & commemo- , ratum mense Septembri anni mxcviiI. a. XX. ALDEBERTUS. II. Filius fratris Aldeberti episcopi, de quo paulo antea egimus, erat hic præsul, qui erga patruum aliosque propinquos pius, anniversarium pro ipsu instituit calendis Maii, in ecclesia Mi** matensi, anno 1109. Idem Cyriacense monas*. tcrium multis locupletavit benesiciis. l r C XXI. GUILLELMUS III. Ecclcsiasticæ disciplinæ in sua ecclesia rcsar— 1 cicndx cupidus prælul hic septcmdccim eccle- siassuæ diœcesis cesiit canonicis, ut vitam profiterentur fecundum regulam sancti Augultini, juxta diploma Callisti 11. pontificis maximi an. 1123. datum Laterani xv. calend. Aprilis, cujus exemplar in archivis capitularibus. Occurrit an. 1133. in charta ecclesiæ Albicnsis, quo an. in Anicicnsi conventu constitutionem fecit cum Umbcrto Podiensi, & Gaucerando Vivaricnsi episcopis, in gratiam sodalium hospitalis Po- diensis. Eam una cum epistola Umberti Podicn- sis episcopi ad eanrdem rem spcctante, inter inl- trumenta Aniciensis ecclesiæ edituri fumus. Constat dictum Guillelmum vixisse usque ad an. 1150. ex diversis recognitionum & hominiorum tabulis, Roma per barones Gabalitanos de Petra & de Randonc ipsi redditis. XXII. ALDEBERTUS III. Aldebertus de Tournel cognomento Venerabilis, oriundus ex vetusta & illustri familia de . Tornello in pago Gabalitano, eligitur antistes ’epræposito Mimatensis ecclesiæ anno 1151. nam in compositione ejusdem cum Guillelmo abbate sancti Victoris Mafliiiensis, annus Christi 1155. appellatur quintus ipfius episcopatus. Hic prælul plurima excepit hdelitatis cliente- laris sacramenta, Romæ sibi exhibita, & Euge- nii 111.papæ delegatione controversiam compo- suit inter Petrum Anicienlem episcopum, ac vicecomitem dePolignaco, al. de Podemniaeo (Polignac.} Is antistitum primus recognovit regi Ludovico VII. Juniori episcopatum suum esse de corona Francia < « , cui & successoribus rex Gabalitani comitatus jura confirmat hoc -J diplomate, ex archetypis tibulis depromto : Ego Ludovicus, &c. Corpus sancti Privati relatum fuit ab eodem præsule Aldeberto. Adhuc sedebat anno 1187. ex charta b venditionis factæ a Boumundo filio Buchardi de Petra, hoc an. U rbano papa, Philippo Francorum rege, & Aldeberto episcopo. Stephani Tornacenlis episcopi cpist. VI. adnos- trum scripta est Aldcbertum. XXIII. GUILLELMUS IV. Guillelmus de Petra eligitur an. 1 i 8 7. quod confirmatur ex charta Mercoriæ, in qua E annus Christi 1207. indict. x. dicitur vige- simus ejus episcopatus. Ejus vicario hominium reddidit baro de Mercorio eodem anno. Testis nominatur in charta juramenti fidelitatis 4 Qua fotte causa molesta plurima pafiiiscst a fuis, & a pro* prio iratre, Quem dicit non legitime natum.Dc his conqueritur m epistola ad Ludo vicum regem VII. qux exstat tomo 4. collectionis Qucncrani histork. Franciar p. 6ji. Vide etiam p. 6884 aliam ejusdem ad hunc regem epistolam. In schedis R. P.Andrcx a S. Nicolao Carmclitat, quas ex archivis episcopalibus descnpfitj legimus eum cognomen habuistc d ? CauorIt ; fratrem vero iphiiS fuistc dominum de Turncllo, qui fratri bellum movit ob castrum de Capione ab ipfo ædifkatum ecclefiz sumnbus. Castrum hoc expugnavit dominus de Turnclio, cepitque episcopum quim captivitate Vitam claufit. b Exstat inubulario abbati* Camponun-tonorum. Fiij 9i ECCLESIA MIMATENSIS. 91 præstiti Simoni comiti Montis-fortis anno 1214. ? mense Octobri apud Figiacum, pro castro de Capdenac ; præientibus etiam Guillclmo Ca- durcensi & Petro Ruthcnensi episcqpis anno 1215. commemoratur in tabulario archiepisco- patus Bituricensis. Anno 1223. peregre Jcroso- limam profectus est, quem rcsignaise episeopa- tum in manus Portucnsis episcopi sedis apostoli- cæ legati mox ostendemus. XXIV. STEPHANUS II. Stephanus magister scholarum electus a capitulo consi : cratur Romæ a Galrero Camotensi ep’sscopo, asiistentibus Hiigonc Lingonensi & ] Sagiensi episcopis, de consenso Simonis Biiuri- Censis metropolitani 1223. Ex litteris tum Stephani tum Galteri episcopi, quas damus charta IV. instrumentorum, dis- cimus Simonem archiepiscopum Bituricensem ; ideo Stephanum non consecrasse, quod nondum accepisset pallium. Ibidem Stephanus ait se non electum fuisse de gremio. In registro Vaticani Stephanus Romæ consecratus ab Honorio III. legitur : haud dubie quin id suctum ipso jubente. Hic papa ipsum prius dispensarat super defectu natalium, vel potius dilpensationem jam ab Innocentio III. da tam consirmarat. Id patet ex ip— ( sa Honorii bulla, quam hic edendam duximus. Mimatensis electi consirmatio ab Honorio papa III. Honorius episcopusservusfervorum Dei, venerabili fratri archiepiscopo Bituricensi, far lutem & apostolicam benedictionem. Cum optimum reparandi natales genus fit, originis vitium virtute redimere meritorum, felicis recordationis J. papa pradecessor noster dilecti filii magistri S. Mimatensis electi, tunc magistri fcholarum »… constderans probitatem, cum sp- fosuper defectu natalium dispenfavit, ita tamen quoi fi eum ad honorem vocari contingeretprasu- latus, nequaquam illum reciperet abjque licentia fedis apostolica speciali.’Unde cum nuper dilecti filii Mimatenfe capitulum de speciali mandato nostro recepta episcopi sui cessione a venerabilifratre nostro Portuenst episcopo, tunc apostolica fedis legato, & ab eo ipsts injuncto, quod ecclefia sua per electionem canonicam providerent de persona idonea in pastorem, in eumdem magistrum tuncsucri- fiam Brivatensem canonice & concorditer direxerunt vota sua, electus ipfe ac dilectus filius P. ar- thidiaconus ejufdem ecclefia cum electionis decreto ad nostram propter hoc prasentiam accesserunt. Nos autem electicnem reperientes de perjona idonea canonice celebratam, impedimento originis, quod de gratia ejufdempradecessoris nostrisublatum suerat nonobstante, ipsum de fratrum nostrorum con- filio duximus confirmandam. Et licet clericus tuus proponeret eum ad te metropolitanum debere remitti, nec nunciatam tibi cessionem eamdem, nec eligendi a te fuisse licentiam postulatam, ipsum tamen cum prauictus legatus de mandato nostro cessionem receperit, & electionem mandaverit fieri, juxta consuetudinem ecclefia Romana potuimus fine tuo projudicio consecrare. Sed nos sn hac parte . tibi ficut & in multis aliis deferentes, eumdem ad tc cum gratia nostra remittimus & favore, fraternitati tua per apostolica fcripta mandant es, qua- tenus difficultatem nullam ingerens, sed gratiam recognofcens abfque mora dijpendio coisse crationit sibi munus impendas, ita quod tua inde possit dss- cretio commendari ; alioquin ne gregi Dominico diu defit cura pastoris, venerabili fratri nostro archiepiscopo Viennenss nos noveris injunxisse, ut adjunctis fibi duobus episcopis eum auctoritate nostra sussultus non disserat, nudo ex hoc tibi vel ecclefia tua in posterum prajudicio generato. Datum Lateranis VI. nonas Martii, pontificatus nostri l annoyin. Nominatur Stephanus in d : plomate charto- phylacii cathedralis edito in instrumentis, quo rex Arragonum Jacobus prosiretur clientelam pro castro de Gredona, VI11. idus Octobris an. Domini 1225. Stephanus dedit Antonio abbati Bonæ-vallis diœcesss Ruthen. ecclesiam beatæ MariædeBonalbere, al. Bonalbery, reservato censii 15. librarum ceræ. Actum m. Rab Januarii anno m ccxxxI 1. Arnaldus de Petrapræ* positus & capitulum consensum præbuere nuic donationi v 111.idus Januarii ejuldem anni. An. Z 1234. Iv. Kal. Martii indictione IV. StepbanuS arbitralem sententiam dedit inter capitulum Brivatense & capitulum Piperacense ejulque abbatem Wlllelmum, de præbenda abbati Pipe- racensi debita ; qui quidem volens abbatiam cedere, aut si.iscipere regendam, tenebitur capitulo Brivatensi se sistere, &c> Exstat ejustlem Stephani charta data Mercoriæ an. incarnationis MCCXL. indict. XI11. idib. Martii, cui bulla plumbea est appensa. In schedis R. P. An- dreæ a S. Nicolao viri eruditi, & antiquitatis illustrandæ studiosisiimi, lego hunc Stephanum 3 episcopum cognominatum fuisse de Brivate, alias Arrabagmes, & strenuum se ostendisse in compescendis nobilium vexationibus erga rusticos, quibus arare non nisi dominicis & solem, nioribus diebus permittebant. Ut eorum super- biam frangeret, multos equites & ducentos milites accersivit, maxime ex Arvernia, qui ducibus domino de Mercorio, comite de Bo « nonia, &c. Randonem de Castro-novo debellarunt, & 18. castra tam de feudo & retro- scudo, quam de proprietate Randonis ceperunt & destruxerunt. Dominum de duobus Car nibus Mimatensi urbi infestum profligavit idem E episcopus, nullo ex suis vulnerato præter archi- diaconum de genere dominorum de Petra, qui erat bellicosiflimus. Cœcus & grandævus apud Conagum obiisie dicitur ibidem. XXV. ODILO I. Post obitum Stephani electi sunt ad sedem episcopalem Armandus, ah Arnaldus de Petra, præpositus Mimatensis, & Bernardus de Ap- cherio decanus Aniciensis, canonicusque Mimatensis. Ad quam contentionem sedandam, uterque renuntiavit sux electioni in manus Innocentii IV. Lugduni, & papa Odilonem de Mercorio juvenem, studiis tunc operam dantem præfccit, qui tunc præpositus erat, & de 93 ECCLESIA MIMATENSIS. canus Brivatensis ; has vero dignitates ex apos-. tolica dispensatione retinuit, ac etiam prioratus omnes in Gabalis sitos, ut destinatam ecclesiam posset restituere. Quo anno factus fuerit episcopus nobiS non constat. Visitur quoddam instrumentum factum Mercoriæ anno mccl. indict. vn. xn. Kal. Junii O. id est Odilone Mimatcnsi electo. Ceterum non mintiS strenue se geflit adversos nobiles, quam Stephanus, eolque ad homagia exhibenda compulit. Castrum de Capione sibi a domino de Tornello vindicavit, Randonem- que de Castro-novo, qui urbem Mimatensem obsidione cingebat fugere compulit. Cetero- quin infenso erga nobiles animo fuisse Odilo- nem minime putemus, qui ipse cx gente inter Arvernos nobiliffima ortus erat ; parentes eiiim habebat Beraldum dominum de Mercorio, & Aleidam Burgundam stirpis rcgiæ feminam ; quo ex genere prognati sunt plurimi celeberrimi præfules ; in his S. Odilo abbas Cluniacen- sis. rato functus est v. Kal. Februarii, an. 1273. post abdicatum diu antea episcopatum, ut infra dicemus. Erat decanus Brivatensis, etiam post relictum episcopatum, ex tabulis sponsalIum Ponceti de Montelauro, & Alisendis siliæ Be- raudi domini de Mercorio, x. Kal. Januarii, an. 1 1257. An. 1259. scripsit cum plurimis aliis epis- copis ad S. Ludovicum Francorum regem, ut pro restituendis ecclesiæ bonis satagere dignaretur. An. 1268. mense Aprili sublcripsit aliis tabulis sporssalibus ejusiiem Alssendis cum Ay- maro de Pictavia comite Valentin. quainsub- soriptione non se dicit decanum BrivateIssem, nec in multis aliis, ut videre est in instiumentiS historiæ domus Arvern. Baluzii. XXVI. ODILO II. Alter hic Odilo ex genere quoque splendido, nimirum ex familia de Tornello erat prognatus. Composiiit cum B. Ludovico rege pro j castro de Gredone, & aliis feudis, ut conltat ex diplomate authentico regii chartarum thesauri 1265. & 1266. mense Junio. Subscripsit mense Aprili an. 1266. promiflis Aymari de Pictavia Valentinensis comitis, deducenda Alixen- ti filia Beraldi de Mercorio. Construxit castrum Bellæ-sedis, ac pro ecclesia hujus loci conceffit capitulo ecclesias de Lacham, & S » Martinide Campsalade ; ex litteris apostolicis Urbani IV. datis apud Urbem-vcterem, nonis Martii, an- 2. in archivis episcopatus. XXVII. STEPHANUS III. Stephanus a aflumtus ad episcopatum 1273. an. 1277. compositionem iniit cum capitulo pro quatuor archiprelbyteratibus & eccleliis de Ri- vo-torto & de Crolansa.An. 1278. adfuit conci* lio provinciali apud Aureliacum celebrato. Ejus tempore fundatum est coenobium Dominica- norum inurbeMarologiensi ( Marieuge tn Gt- vaudan) an. 1178. a marchione de Canillac. Post ejus mortem diu vacavit sedes, ut nos do. cent lmeræ Simonis Bituric. archiep. editæ inter instrumenta. « Conjicit nofter D. J.Boyer hunc efle episcopum de quo le- git in necrologio Cantogilcnsi : vn. k*l. ob. Dom, Ste- fhtuubi DelmtoJturio opiscoput Mimttcnfii • prv cujiM uxmvtrsurio fibdnku Fokbctii dadit *obii cotium fiMct sumclsulvciMufa L XXVIII. JULIANUS. Hujus præsulis hactenus nobis ignoti memoriam conservat chartarum regius apud Parisios thesaurus ; ibi enim legimus Julianum cardinalem simcti Petri ad vincula, non ita pridem pro- visiun, deMimatensi episcopatu, fidelitatis sacramentum & hominium praestitisse an. 1279. Cetera quæ ad hunc episcopum & cardinalem (pectant nobis penitus ignota. XXIX. GUILLELMUS V. Guillelmus Duranti, al. Durantes, Speculator dictus, ex nobili genere natus est in oppido J de Podio-Missone ( Puy-Mssson) in Provincia & diœcesi * Rejensi. Adolefcens jurisprudentiæ studio est addictus, in quo magistros habuit Ber- nardum Compostellanum archiep. & Henricum Segusianum, postea cardinalem Ostiensem. Bo » noniæ doctoris lauream meruit, ubiprimum, deinde Mutinæ publice docuit. Eum Clemens IV. Iuum capellanum & palatii apostolici auditorem generalem constituit ; Gregorii vero X. procurator missus est ad concilium Lugdunense an. 1274. ubi papæ nomine multas constitutiones publicavit. A Nicolao III. patrimonii beati Petri rector creatur ; quo inofhcioutdux militiæ generalis, in provinciis sanctæ sedi subd : - tis, non semel pugnare coactus est adversiiS quaf- dam urbes rebelles. Quæ tunc gestit strenue, plu- ribuS narrat SimouMajolus in ejus vita præmisia commentario in canones concilii Lugaunensis. Cum talis tantusque esset Guillelmus, mortuo ultimo episcopo Mimatcnsi, per viam compromisii electus est ex decano Carnoten- si 1286. Alter Guillelmus de Narbona Rc- dcnsis in ecclesia Narbonensi archidiaconus ab eodem capitulo antea postulatus fuerat in antistitem Mimatensem, sed sua sorte contentus infulas relpuit ; qua de re Mimatense capitu- l lum Simoni Bituricensi archiepiscopo rescripsit. Ejus electionem probat Honorius IV. anno 1. fui pontificatus, 11. nonas Februarii I286. epis- tola ad eumdem archiepiscopum Biruricensem, quam damus in instrumentis, quia pene omnia quæ lpectant ad Guillelmum, continet. At possesiionem personalem non est adeptus nisi anno 1291. die XIV. Julii, quo anno sacramentum, quod jam per vicarium & procuratorem præstiterat, confirmavit. Tuncque excepit hominium Beraldi delphini domini de Mercorio pro terris quas possidebat in comitatu Gabalitano I2<>I. Eodem an. interfuit concilio Bi-
- turicensi. Cum Bonifacio VIIL carus esset, ei ’pontifex obtulit archiepiscopatum Ravenncn- sem, quem constantisiime recusavit. At labores minime detrectans, accepit legationem ad Saracenorum Suleanum, ab eodem papa sibi demandatam ; qua cum fungeretur Nicosiæ in Cy* J>ro infula obiisse pridie nonas Julii anni 1296. egitur apud Guillelmum Cave in historia litteraria. Sed contra id pugnat epitaphium Guillelmi Duranti, in quo legitur mortuus Romæ, & quidem die 1. Novembris ; quod confirmat b Alii dicunt Puymiflna efle diœcefis Bitenensis U^ne £gni « ficire videtur epitaphium Guillelmi infra edendum. Sed ibide* » hic episcopus dicitur in Provincia gMiitut. auwœoiŒ* « efi* longe diftai a Provincia. m ECCLES1AM1MATENSIS. 36 Bonifacius VIII. in bulla qua promovet Guil— l lelmum hujus episcopi nepotem ad Mimaten- sem episcopatum, ubi dicit ejus patruum obiisse apud sedem apostolicam. Corpus ejus Romæ conditum est in templo sanctæ Mariæ super Minervam, ubi opere musivo visitur ejus tumulus cum ipsius jacentis effigie. In tabella marmorea infra sepulcrum legitur hoc epitaphium
- Hic jacet egregius doctor præsul Mimatensis, Nomine Duranti Guillelmus regula morum : Splendor honestatis, casti candor amoris : Altum constliis spatiosum mente serenum : Hunc infignibat immotum turbine mentis. Mente pius, sermone gravis, gressuque modestus, Extitit infestus super hostes more leonis : Indomitos domuit populos, ferroque rebelles, Impulit, eeelesta victosservire coegit. Comprobat officiis, paruit Romania sceptro : Belligeri comitis Martini tempore quarti : Edidit in jure librum, quojusreperitur : Et speculum juris, & patrum pontificale ; Et rationale divinorum patefecit : Instruxit clerum fcriptis, monuitque statutis : Gregorii deni, Nicolai fcitaperenni Glossa diffudit populis, sensusque profundos : Jure dedit mentes corpus luce studcntum : guem memori laude genuit Provincia dignum : Et dedit a Podio Missone dioecefis illum : Inde Biterrensis, præstgnis curia papæ : Dum foret ecclesiæ Mimatensis fedc quietus, Hunc vocat octavus Bonifacius, altius illum Promovet, hic renuit Ravennæ præsul haberi. Fit comes invictus fimul hinc & marchio tandem, Et Romam rediit domini sub mille trecentis cyuatuor amotis anni tumulante Minerva. Surripit hunc festiva dies, & prima Novembris. Gaudia cum Janctis tenet omnibus indesacerdos : j Pro quo perpetuo datur hac celebrare capella. Guillelmi Duranti pleraque opera jurispru- dentiam spectant, scilicet Speculum juris ( unde Speculatoris nomen ipsi datum.) Repertorium juris ; commentarius m canones concilii Lug- dunensis ; breviarium glossarum & textuum juris canonici. Ejusdem quoque est rationale divinorum officiorum in libros octo distributum. De eo scripserunt accuratius Simon Ma- jolus in ipsius vita commentario in canones concilii Lugdunensis præmissa, Fichardus in vitis jurisconsultorum, Ughellus. Errant autem qui ipsum non distinguunt a Durando de S.Porcia-1 no episcopo Amciensi & Meldensi, necnon qui eumdem esse putant cum altero Guillelmo Duranti, de quo nunc agendum. XXX. GUILLELMUS VI. Alter hicGuillelmusDuranti superioris nepos, ut nominis & cathedræ, ita dotum animi & ingenii heres, erat archidiaconus ecclesiæ Mima- tensis, licet adhuc junior, quando ad episcopatum affumtus est bulla Bonifacii papæ VIII. data an. • 11. e jus pontificatus, quam viae in instru nentis. • Guillelmus an. 1 z97.consentiente capitulo constituit’, neminem ad canonicatusecclesiæ admittendum esse, cujus consanguinei usque ad tertiam generationem aliquo modo ecclesiæ Mimatensi molestiam intulissent. An. 1299. VI11. KaLOcto- bris admisit ad homagium Beraldum dominum de Mercorio pro castro de Verdcsuno. Anno 1300. pridie idus Julii nomine suo & ecclesiæ Mimatensis permutavit cum abbate PiperaCensi prioratum S. Johannis Mimatensis extra muros, pro prioratu S. Petri de Grasis. In quodam ins- trumento dato an. 1305. v. nonas Julii pro qui- busdam permutationibus visitur ejus sigillum, in quo est episcopi effigies in pontificalibus, & legitur : S. Guillelmi Gabalitanorum episcopi. An. 1306. pariagium edidit cum rege Philippo Pulcro super comitatu Gabalitano, ac juribus regaliumMimatensium, ex quo apparet mendum eorum qui id Speculatori Durando patruo tribuunt, uti Chenutus asseruit. Præterea litem admodum arduam composuit inter Petrum Ru- thenensem episcopum &Bernardum comitem, de qua in archivis episcopatus, ubi in autographo Guillelmum VI. sese appellat. Unus fuit ex octo quibus Clemens V. commlsit inquisitionem causæ Templariorum, litteris Augustoriti Pictonum datis pridie idus Augusti an. 111. sui pqn- tisicatus ; quæ editæ sunt a Petro Puteano in nist. Templariorum. Interfuit concilioViennensi an. 1311. deque rebus in eo actis relationem scripsit. An. 1312. collegium omnium Sanctorum de bonis tam suis, quam Guillelmi III. Speculatoris sui patrui fundavit in loco ubi erae synagoga Judæorum, quos expulit. Compositio- nem ab eo factam, tum suo, tum communitatis Gabalitanæ nomine, cum Beraldo de Mer- vorio constabulario Campaniæ, de terris & toparchiis, quas tenebat Beraldus intra comitatum Gabalitanum, rex approbavit & ratam habuit. Is est haud dubie Beraudus de Mercorio, qui die Pentecostes an. 1314. condens testamentum, illius exsecutionem demandavit nostroGuil- lelmo. An. 1316. sedit in parlamento Parisiensi, ex Guillelmo Budæo in lib. ultimo de senatori- bus.Eodem an. die ultima Martii, cum electus es- sot judex inter Petrum patriarcham Jerosolym. episcopum Ruthenensem, & legatum sanctæ sedis in provinciis transmarinis, ex una parte, ac Bernardum comitem A rmaniaci, tutorem filii sui Johannis comitis Ruthenensis ex parte Cæciliæ comitissæ Ruthenensis ejus matris ; ex quorum dissidiis multæ cædes & incendia orta fuerant ; sententiam qua hæc sopirentur scripsit ; litterisque datis die VI1. Octobris comitem ac- cersivit Mimarum, ut interesset ferendo de his querelis judicio. An. 1317. Philippus rex eum cum Laudunensi episcopo deputavit ad componendam litem inter lsabellam filiam Sancii Hispaniæ regis, duCissam Britanniæ, & Gui- donem de Britannia, pro restitutione viceco- mitatus Lemovicensis affignati prædictæ ducis- sæ pro dote & donatione propter nuptias, quem tamen Guido frater Johannis ducis occuparat ; menfe vero Aprili facta est industria & prudentia Guillelmi episcopi ejusque collegx regis consiliariorum amicabilis Compositio, inter diffidentes. Eodem an. mittitur a Philippo V. rege pro componenda pace inter cum & Kobertum Flandriæ, ac Ludovicum Nivernii comitem, ejusque 97 ECCLESIA MIMATENSIS 98 ejusque filium. Idem princeps « nonnisi ejus consilio consensuque » & Ludovici Ebroicensis comitis patrui, voluit Johannam reginam post regis mortem, posse uti chartis pacta matrimonialia inter regem & reginam continentibus, quas in arce Monstrolii asservandas constituerat. Hic episcopus adhuc memoratur in chartis Merconæ anno 1328. Ei scribit Marinus Sanutus in hist. secretorum crucis 1326. dc statu belli sacri, eum episcopum Mimatensem & comitem Gabalitanum, ac procuratorem pas- sagii vocitans. De illo plura habent tabularia collegii dicti Omnium Sanctorum in civitate Mimatensi. Jacet in ecclesia B. Mariæ deCasiia-1 no in tumulo marmoreo, cum effigie, in ornamentis pontificalibus. In sacello S. Privati episcopi Mimatensis, fornix, propylæum, &c. exhibent ejus insignia qualia in Gallia Chrisu Sam>. mart exprimuntur, nisi quod pro stellis, sint trifolia. Juris pontificii fuit peritiflimus. Scripsit tractatum de modo celebrandi concilii generalis, & de corruptelis in ecclesia reformandis, qui lectus est in concilio Viennensi sub demente V. cujus jussu hoc opus elucubrarat. XXXI. BERNARDUS. De hoc episcopo nihil invenimus præter no-1 men quod lnscribitur chartæ Mercoriæ anni 1329- XXXII. JoHANNES I. Johannes de Arceiseodem anno I33I.creatuS est episcopus Mimatensis, & ab hac sede translatus ad Augustodunensem. Hinc de ipso nihil in registris repertum ; nisi quod cum an. 1331. a capitulo accepisset pontificale, missale, ac duas capellas, quæ a Guillelmo Durando juniore sibi legata fuerant, ea restituit eidem capitulo an. 1334. cum iam migraflet ad sedem Æduen- sem ; quod factum est, ut diximus, an. 1331. per assumtionem Petri Bertrandi Augustod. epiico- pi ad cardinalatum hoc anno, XIX. aut xx. Decembris. In registris cameræ computorum legitur regaliam hac in ecclesia inchoatam die XIX. Decembris anno 1331. perseverasse usque ad diem Ix. Februarii ejusdem anni ; quo tempore Johannes noster possesiionem obtinuit hujus episcopatus. XXXIII. P. P. tituli sanctæ Praxedispresoy ter cardinalis, reperitur electus Mimatensis 1331. Iv. Maii ex libro obligationum curiæ Romanæ. Baluzius. in notis ad vitas pap. Avenion. fatetur ita legi in libro obligationum ; attamen totam hanc narrationem arguit falfitatis, quod Johannes de Arceis tunc esset Mimatensis episcopus. Quidquid sit, ea notatu digna nobis visa sunt. XXXIV. ALBERTUS IV. Albertus Lordeti Chiriacensis, electus 1331. a Ipsamet regi » verba descripfimus.’It » t » men q : ud dia » tm- firs neftr » * poterit </H » ndotMm^ut diais litteris indiguerit poft de- ceffum noftrum ips » s recipere dt conrilio & ’onsensu. &m » liter, dii e a orum & fidelium nojirorum Ludovici emitis E bro< tentis ces- rijfimi putrui nofiri. Guillelmi episcopi Mim » tensis. Aaum "Piffioci die 16. AtsSufts » mo Demini IJ17. Exeam. c0mp.Divi0a.L4 ;. desp » rt » Ses, li.*.c.}7. Tomus /• XXIII. Decembris, episcopus & comes Gabali- tanus in citatis libris obligationum scribitur ; juramentumque præstitit capitulo an. 1332. Idem 1334. dotavit collegium S. Lazari in ecctefia cathcdrali ; nominatur 1340. x. Aprilis in conventione inter Armandum dominum de Castro- novo, & Guarinumdc Apchcrio, pro fidelitate mutua præstanda > exstatque compositio inter ipsum Aldcbertum & capitulum 1355. in libro statutorum ejusdem ecclesiæ. In chartis parthcnonis Mercoriæ nomen ipsius honoris er- 50 appellatur anno eodem 1355. mense Maio, ohanne Francorum rege. XXXV. PETRUS I. Petrus de Agrifolio, quem sedisse in ecclesia Mimatensi docet Raimundi Ruthenensis episcopi ejus fratris testamentum, non potuit hanc obtinere sedem, nisi post Albertum Lordeti, & ante Albertum sive Adelbertum de Petra ; brevi quidem intervallo, circiter annum 1355. & 56. XXXVI. ALDEBERTUS V. Aldebertus ex baronibus de Petra inscribitur chartis Mercoriæ annis 1357. ac 1360. & an. 1361. in rabulis archivi episcopalis & capituli. XXXVII. GUILLELMUS VII. Hic episcopus jam episcopalia munia exercebat an. 1361. mense Decembri, quo tempore Petrus de Sinzellis prior Cantogilensis ( Chan- teuge) in Arvernia ipsi præsentavit Itherium Juliani ad ecclesiam sancti Symphoriani die Lu- næ ante festum beatæ Luciæ virginis. Anno sequenti regi Francorum clientelam professus est V illæ-novæ prope Avenionem die 28. Maii. Paulo post, nimirum die 1. Junii confert ecclesiam Grandis-vallis, abbate Casæ-Dei præsentante, ex archivo Cantogilensi. Locum in tabulis adhuc habet an. 1364. die4. Januarii. Illumnon- nulli crediderunt Urbanum V. pontificem maximum ; sed eorum error refellitur ex compo- sitione inter istum Guillelmum & capitulum an. 1363. 11. pontisicatus Urbani V. in codice ve » teri statutorum dicti capituli, fol. 5. XXXVIII. PETRUS II. Petrus Gerardi Urbani V. nepos, ab ecclesia Uceticensi ad Mimatensem vocatus, die 2. Aprilis an. 1566. sacramentum præstitit ; demum ad Avenionensem tranflatus est menfe Octob. Rn. 1368. uti patet ex litteris apostolicis Urbani, datis Viterbiixvi. cal. Nov. anno 6. in archivis capituli & regesto obligationum. An. 1367. die penultima Decembris, Berardus dominus de Mercorio fidem clientarem promisit. amotis caputio & mantello cum magna humili- litate, pro omnibus castris, villis, &c. dom. Pe* tro episcopo Mimat. & comite Gabalitano. Post Petri transiationem ad sedem Avenionensem, Urbanus papa V. prius dictus Guillelmus Gri- mouard de Grisaco, e nobili familia de Grisa- co in diœcesi Mimatensi, noluit huic sedi præ- ficere episcopum ; eamque suscepit per vicarios suos regendam. Quapropter episcopis Mima- tensibus annumerari potest. G 99 ECCLESIA MIMATENSIS. 100 XXXIX. URBANUS PAPA V. Hic vir præstantisiimus ex monacho S. Bene* dicti & aboate beati Germani Autisiiodorensis, inde Massiliensis sancti Victoris, abiens quidem, sed cardinalium collegio probe nonis eruditione*, prudentia, pietate, industria, aliisve meritorum insignibus, ad sedis apostolicæ fastigium cvocanir anno 1362. pridie cal. Nov. Urbani V. nomine sumto, quem prolixa epistola L 7. Senil. Petrarcha orator & poeta clarilsimus multo genere laudum cumular.Ejus gesta fusius prosecuti sunt scriptores pontisicii.H/r autem ecdefiam Mi- matensem, verba sunt bullæ, affectu paterna cha- ritatis gerebat in visceribus, ficut filiam pradile- ctam : & ideo Petrum Gerardum transtulit ad Avenionensem.ut eamdem Mimatensem ad manus suas apponeret, quam per vicarios admini* stravit, diplomate dato Romæ VI11. cal. Feb. an. VI1. & omnes fructus, redditus ac proventuS episccpatus, antiqua ecclesia funditus deleta, ad ampliationem novæ cathcdralis concessit a die 11.Octob. 1368. usque ad suum obitum 1370. quod ædisicium ab eo incoeptum sequentes episc opi & capitulum absolverunt. Idem Urbanus fundavit duas ecclesias collegiatas in ea diœcesi sub honore beatæ Mariæ Virginis, unam vocatam de Quezac, alteram de Bedoesc.Quam— < diu autem summum pontificatum tenuit, Mimatensis, ut dictum est, episcopatus gubernacula tractare voluit, unde eo sedente in Petri cathedra, non est auditus alius antistes, qui Mi- matensibus jus divinum diceret. Avcnione tandem persolvit debitum mortalitatis 1370. 19. Decembris. Massiliam elatus sepelitur in abbatia S, Victoris ; vir, inquit Platina, fingularis virtutis, ingentis animi, innocentissimaque vitat &c, ut subdit Spondanus, annali tomo 1. laudatissimus omnium ore pontifex, cujus exstant plurima praclara tam publica, quam privata gesta-, necnon excellens & plane ecclestasticus, atque monasticus vivendi ejus modus, justitia xælus, sta- gitioforum execratio, morum curia re formatio, fundationes collegiorum’& monasteriorum, adificia facra, prosusu eleemosuna in pauperes.parcitas in suos confanguincos, & alia ejufmodi, cum multis fuisset-, ingentibusuue post obitum a Deo miraculis illustratus, qua magno numen vita ejus processu \s recenfentur, meminitque eorum Petrarcha. X L. GUILLELMUS VIII Guillelmus de Chanaco ex diœcesi Lemovi- censi oriundus, dictus cardinalis Mimatensis, antea monachus, & abbas sancti Florentii Sal— — muriensis, episcopusque Carnotensis, ad Mi— * matensem cathedram accessit per vicarios die 7. Februarii anni 1370. Creatus est cardinalis a Gregorio XI. in prima promotione facta feria sexta 4. temporum post Pentecosten anno I372. ex priori vita Gregorii XI. Eodem anno die VI. Aprilis Carolus rex Franciæ suis litteris huic fideli confiliario per modum pensionis concessu quingentos francos auri, super turri pon- 4 Fuit doctor in decretis & profcflbr juris caaOftidiuacadgtfr^ AvcnionCrdi teste Ciaconio. b Atfcrvatur in tabulario saofh Victoris. L tis de Avenionc. In celebri collatione habita apud Villam — novam prope Avenionem die 19. Augusti 1375. inter Gregorium papam XI. & Ludovicum ducem Andegaviæ, pro expeditione in Lombardiam, pontificis mandato iste Guillelmus de Chanaco cardinalis Mima- tcnfis, uti se indigitat, & si non amplius esset Mimatensis episcopus, cum Rpberto Geben- ncnsi, & Tctro S. Eustachii cardinalibus autographum pactorum chirographo signavit, quod asservatur in archivis cameræ computorum Pa- riiiis. Obiit Avenione 30. Decembris an. 1385. unde ejus cadaver delatum est ad ecclesiam S. } Martialis Lemovicensis, ubi jacet in sepulcro marmoreo ad satus dextrum majoris altaris, ejus effigie ex marmore tumulo superposita. Male autem dicitur a quibusdam ortus e prosapia dominorum de Pompadorio, cum stemma genti, litium de Chanaco ceræ impressum, burellæ soilicet cum leone, repugnet tribus turribus, quæ in parma Pompadoriæ domus suectantur. Occatio hujus opinionis fuit, quod exstinctis1 mas culis, omnis hereditas gentis Chanacæ trans- lata fuerit ad Pampadonam, per Blancham, seu Galienam de Chanaco, quæ anno 1455. nupsit Ranulfo seu Raynaldo de Pompadorio. XLI. BompAR. Bompar, aliter Bonu : -par nonnullis in chartis cognomento Virgilii, anno 1366. erat papæ subdiaconus, ut legimus in charta Turennen- sis archivi a Baluzio edita inter instrumenta hist. dom. Arv. p. 349. Hinc non mirum, quod papa favente, episcopatu donatussit. Adiit pof- senionem ecclesiæ Mimatensis die 3. Augusti anno 1371. In archivo Cantogilensi cum titulis episcopi Mimatensis & comitis Gabalitani occurrit anno 1374— mense Junio. Duas capella- nias sanctæ Annx in ecclesia cathedrali fundavit ; & cum successisset bonis paternis, heredem instituit communitatem presoyterorum & cleri- 1 eorum suæ ecclesiæ, quæ ejus insignia in peepe- niam tantæ liberalitatis memoriam assumsit ; fuit autem hoc donum valoris viginti quinque millium siorenorum auri. Obiit Bomparus ultima die Julii 1375. ex *egistr« capituli. X L11. P o N T I U S. Eodem an. 1375. Pontius de Garda sussectu$ est, adiitque possessionem per procuratorem ; nec per se acceisit, nisi anno 1377. quo tempore sacramentum de more præstitit. Ipsius frequens est commemoratio in tabulis capituli. In Pipe- racensibus exstat testamentum Guarini de Mey- rone factum anno 1382. die xr. Novembris, uni occurrit Pontius de Garda episcopus Mimatensis ; & anno 1383. die 6. Septembris memoratur in charta prioratus sancti Symphoriani de Thc- racio Calæ-Dei subjacentis, ubi episcopi Mimatensis & comitis Gabalitani titulo donatur. Vacabat sedes anno 1387. XLIII. JOHANNES II, ( Johannes de Armaniaco ex clarissma stirpe Armaniacensi, antea Lomaniæ archidiaconus in ecclesia Lectorensi, electus reperitur 138-7. ac Ioi ECCLESIA MIMATENSIS. bot confirmatus Avenione. Eodem anno xal. Maii sacramentum regi dixit pro bonis episcopatus. Multa de ipso in archivis capitularibus notantur, illud imprimis quod anathemate percusserit Petrum Valmaniere canonicum Mimatensem, quia sibi in festo sanctæ Spinæ celebranti pontificali pompa ministrare in officio subdia- coni noluisset. XLIV. ROBERTUS II. Roberti cognomen erat de Bosco, ut infra dicemus. Quo tempore præesse coeperit conjicere licet ex tabulis consistorialibus, quibus inscribitur dic 13. NovembriS anno 1390. Chartæ j quædam parthenonis Mercoriæ annorum 1392. & 1393. nomen ejus præserunt ; quo anno de eo quædam occurrunt in archivis episcopi. Anno vero 1400. die 20. Septembris, in charta Cantogilensi memoratur. An. 1404 *. compo- sitionem iniit cum capitulo supcr modo conserendi canonicatus & præbendas ; & I4°5— cum domino de Tornello, pro intortitiis deferendis in festo Corporis Christi. Deceffit anno 1408. saltem hoc anno sedem vacasse constat. De eo ita legitur in necrologio S. Illidii : Kal. Martii obitus dompni Roberti de Bosco episcopi Mima- tensu, officium plenarium, qui dedit nobis semel < unum calicem pretio xxxv.J librarum. Item plus in pannis sericis, & in aliis paramentis altaris ad valorem’xx.viu.librar. an. Dom. mccccvu. XLV. Gu I L L E L M US IX. Guillelmus de Boscoraterii mense Januario anno 1408. eligitur, episcopatumque tenuit usque ad diem 21. Octobris ejusdem anni, quo ad archiepiscopatum Biturjcensem transfertur, deposito prius episcopatu in manibus capituli in gratum sequentis. Exstant litteræ commendautiæ Universitatis Parisiensis ad capitulum pro’electione Guillelmi, quæ in archi— j vis capituli asservantur. XLVI. PETRUS III. Petrus de Saluciis canonicus & comes Lug- dunensis, Frederici marchionis Saluciarum ex Beatrice Gebennensi filius, frater Amedei cardinalis, episcopus electus post transiationem Guillelmi, an. 1405. possesiionemadipiscitur » exemtus e. vivis an. 1412. ex actis capitularibuS. XLVII. HERALDUS. Hic episcopus corrupte dictus Eraclius, cognomento de Miromonte, quod gerebat Bertrandus episcopus Convennarum anno 1263. & sequentibus, eligitur anno 1412. Eum tranflatum fuisse ad cathedram Carcaison. anno 1413. docent tabularia episcopalia, quamvis ipsi locus non inveniatur inter episcopos Carcassmenses ; anno enim I4I3.episcopus erat Gerardus de Podio. Sed his temporibus cum flagraret schisma, facile fieri potuit, ut Gerardo dejecto ab una partium, Heraldus subrogaretur. £LVIII. JOHANNES III. In utraque Gallia Christiana Roberti & fratrum Sammarthanorum » duo episcopi cogno- Tomus I. mines Johannes de Costa, e sede Cabilonensi transiatus an. 1413. aut 1414. ad ecclesiam Mimatensem bulla Benedicti XIII. & Johannes dcCorbia, frater Arnaldi de Corbie Franciæ cancellarii succesiive ponuntur post Heroidum seu Heraclium, uti vocant. In IchedisR. patris Andrcæ a S. Nicolao, unicus invenitur Johannes de Larberia, qui electus dicitur an. 1413. & mortuus an. 1426. Fieri potuit ut Johannes de Costa episcopus Cabiloncnsis satis notus, obtinuerit bullam transiationis ad sedem Mimatensem a Benedicto XIII. dicto Petro de Luna. At cum hic jam esset rejectus pene ab omnibuS, qui antea eum pro vero papa venerabantur, hujus transiationis litteræ haud dubie essectu caruerunt. Itaque unicum Johannem hoc loco episcepum agnoscimus, cognominatum de Cor- bia, vel Corberia ; ex qua voce corrupta, ut sus- picor, aliqui fecerunt Larberia. Quidquid sit, Johannes episcopus Mimatensis, sedere jam cœ- Eerat die 22. Martii anni 1416. ut probant tteræ Bernardi episcopi Belvacensis quæ editae sunt in instrumentis. An. 1424. confirmavit transactionem factam inter Henricum de Torciaco abbatem Piperacensem, & Robertum Delphinum dominum de Mercorio, pro quibus dam homagiis diffidentes. Eodem an. transiatus est ad ecclesiam Autisiiodorensem. D. J. Boyer nos monuit inventum a se in chartis, ut puto Mercoriæ, Robertum quemdam episcopum Mimat. anno 1418. nec mirum tempore scnismatis quoplures papæ sedebant, & celebrabatur concilium Constantiense, quod ad se trahebat omnem potestatem ecclesiasticam, plures in eadem ecclesia se dixisse episcopos. X LI X. RAMNULFUS. Ramnulsus • de Perusia R. ab episcopatu Le- movicensi transiit an. 1424. ah I426.au Mima- tensem, ubi sedit usque ad an. 1441. ex relatione tabularum capitularium. Notatur in chartiS Mercoriæ annis 1434. & 1439. L. ALDEBERTUS VI. Aldebertus de Peire dominus de Marchastel, Aldeberti baronis de Petra, cognomine Astor- gii, ex Isabella d’Agoult filius, eligitur & confirmatur an. 1441. In testamento Astorgii ultimi baronis de Petra memoratur. Diem postremum obiit an. 1443. ut liquet ex archivis cathe- dralis, actisqueconsistorialibus curiæ Romanæ. LI. GUIDO. Guido de Panusia dictus, erat archidiaconuS de Conchis in ecclesia Ruthenensi, quando electus est episcopus post excessum Aldeberti 1443. ex autographo electionis in codice capitulari & actis consistorialibus XI1. cal. Octobns. Inscribitur hujus episcopi nomen tabulis Mercoriæ ann. 1448. & 1455. in charta Cantogilensi anni 1460. quæ est decima inter instrumenta ; ad- hucque in duobus instrumentis Mercoriæ anni « In schedis patris Andreae a S. Nicolao Carmelitx doctistimi lego cum per cognomen quali comumctiosom dictum fuiflc^lr- ruchfientsu ; ac m ipsum tres provinciae oxdmes conjuraste. Gij IO. ECCLESIA MIMATENSIS. 104 1466. quorum unum est datum 11. Julii, alte— 1 rum dic 6. Decembris. Hæc probant RainaL dum de Chartres minime habuisse administra- tioncm Mimatensis episcopatus anno 1444. & Guidonem eodem tempore factum esse Castrensem episcopum, ut legitur in Gallia Christiana Sammarthanorum fratrum. Quod si hx translationes decrctæ legantur in registris paparum, inde continuo non sequitur illas factas fuisse, dissidiis inter papam & concilium Basilecnse, forsitan effectum pontificiarum litterarum impedientibus. Fundavit duas capellanias beatæ MariæAnnuntiatæ in ecclesia cathcdrali.Factus demum cst archiepiscopus Damascenus, ac per ejus abdicationem electus Antonius qui sequitur. LII. Antonius. Antonius de Panusia Guidonis nepos, Mima- tensem sedem obtinuit electione capituli, Ludovico rege X I— nequicquam illam probante. Huic principi clientelæ saCramentum præstitit Silvanecti 28. Augusti 1468. Fatis functus est 18. Junii 1473. in necrologio capituli. Sub- delegatus ut judex. & conservator privilegiorum ordinis Cisterciensis legitur in tab. Bonæ- vallis diœcesis Ruthen. LIII. Petrus IV. Petrus Riarius Savonensis, ordinis Minorum, Sixti IV. papæ nepos, & cardinalis tit. sancti Sixti, patriarcha Constantinopolitanus, purpura cohonestatur 1471. sit etiam Tarvisinus præsul, & renunciatur archiepiscopus Florentinus 1473. Senogalliensi item infula, ac Mimatensi qua duobus mensibus potitus est, demum Hilpalensi, & suprema per totam Italiam a latere legatione infignitus. Hic ut de eo notat Ughellus, sicut ad omnem dignitatem, ita ad munificentiam plane regiam videbatur fuisse prognatus, qui dum florente ætate prospera uteretur fortuna, morte sublatus est Romæ an. I474. 111. non. Januarii 5 funeratus in templo sanctorum apostolorum sub mausoleo quod Sixtus tali epitaphio marmori insculpto exornavit, referturque ab Ughello in archiepiscopis Florentinis. DEO OPTIMO MAXIMO. Petro Savonenst e gente Riaria nobili, ac vetusta, ex ord. Minorum card. sancti Sixti, patriarcha Constantinopolitanoyarchiepiscopo Florentino, Perusti, ’Vmbriaque legato, Sixtus IV. pontifex max. nepoti benemerenti pofuit. Vixit annos 28. dies 6.gratialiberalitate, ac animi magnitudine instgni. Totius Italia legatione functus, moritur magno de fe in tam storenti at at e destderio relicto, quippe qui majora mente conceperat, & pollicebatur, ut ades apud apostolos miro jumptu inchoata ostendunt anno 1474. LIV. Johannes IV. Johannes a Petitde decanus Claromontensis & Johannis II. ducis Bcrbonii a consiliis, ejus- dem litteris commendatitiis ad capitulum 22. m Noster Claudius Estiennot in abbatibus Ticrncnfibus recenset J oli annem Petri, aucm dicit an. 1474. foiffc episcopum Mima- tcnCcm. Potuit noster Johaimcs cognouuuari quoque Jobanncs Petit. Martii 1474. eligitur. Anno 147$. cum Regi- naldo Borbonio archiepiscopo Narbonensi memoratur in tabulis nuptialibus dicti ducis, & Johanna— a Francia siliæ Caroli VII. regis. Vacasse sedem an. 1478. per ejus mortern legimus. Attamen cx schedis domni Jacobi Boyer adhuc Johannes an. 1479. memoratur episcopus in charta Mercoriæ. LV. JULIANUS II. Julianus Roboreus, al. *de Robore, cardinalis sancti Petri ad vincula, Savonæ natus Raphaelc Ruereo Sixti IV. pontificis fratre, & Theodora Manerola matre, frater erat Bartholomæi archiepiscopi Ferrariensis, Antiocheni patriarchæ, ac Johannis principis So- ræ, Senogalliæ, & urbis prafecti ; iste ex epss- copo Carpentoratensi inter purpuratos patres cooptatus a Sixto IV. 1471. dein episcopus Albanus, atque ex Sabino, Ostiensis, majorque pœnitentiarius evasit ; a Sixto eodem IV. Ave- nionensi ecclesiæ præsicitur, & Mimatensi donatur anno 1478. Suffraganeo in episcopatu usus est Bertrando Aldegeri Minorita præsijle Bethleemitano 1481. ut patet ex tabulis capitularibus. An. 1482. inscribitur ejus nomen cnar- tæ Mercoriæ, anno vero 1483. contulitpriora- ■ tum B. Mariæ Magdalenæ de Vercyrofis, ad præsentationem Reginaldi abbatis Casæ-Dei. Præclaris autem animi ornamentis inclytus, Avenionensi, Picena, & Bononiensi legatione functus est, atque Gallicana apud Ludovicum XI. regem ; omnium denique calculo vocum pontifex maximuS Julii II. nomine salutatus est 1503. cal. Novembris ; animo magnus, ac gestis clariflimus, quæ fusius reperies in historia pontificia : exstinctus ix. caL Martii 1513. sepultus est in Vaticano. LVI. Clemens. J Clemens de la Rouere, cognomento Grossus, cardinalis tit. S. Clementis, religione Francis- canus, filius sororis Sixti IV. prius fuit doctor aggregatus, ut aiunt, inacademia Avenionensi, poltea primicerius an. 1501. tum vicelegatus Avenionensis, per cestionem patrui Juliani provisiis de episcopatu Mimatensi menfe Octobri, anno 1483. Die 28. Junii anno 1485. clientelare sacramentum pro temporalibus bonis juravit, & 1488. per regem solutus est a juramento, quo episcopi erga cives Mimate pro consiilatu tuendo obligati erant. Allectus vero inter purpuratos principes ab eodem Julio . II. die 29. Novemb. 1503. accepto titulo ba- silicæ apostolorum, at paucis diebus supervixit, etenim Romæ 18. Aug. an. 1504. moritur, conditus in Vaticani capella Sixti quarti. Fuisse abbatem Bonæcumbæ in Ruthenis liquet ex co- dicillis vicariatus concesii Leonardo de Ruvere ejus fratri Aginnensi episcopo 1494. cujus lit- teræ apostolicæ exstant in armariis capituli. In litteris ejus vicarii generalis quibus confert curam si, ’u ecclesiam S. Petri de Grefis, datis die 3. Aprilis anno 1500. visitur ejus sigillum, in cujus area est arbor, haud dubie robur. Circa eam legitur : J’. Clementis de Rovere episcopi Mi1O< ECCLESIAMIMATENSIS. 106 matensis, & comitis Gab alii ani. Id autem eos arguit, qui ipsum appellant de Riviere. LVII. FRANCISCUS Franciscus de Ruvere Clementis decessoris germanus, ecclesiæ Eugubinæin Umbria Italiæ regione primo præfuit 1492. post Hieronymum cardinalem Roboreum, ut Ughellus in Italia sacra indicat ; transtatus est ad hanc Mimatensem, & abbatia deBonacumba donatus litteris aposto- licis Julii patrui anno 1504.17. mensis Augusti. Iste episcopus cathedralem basilicam cum duobus pinnaculis mirandi operis, additis campanis, quarum una prægrandis, pontes ex lapide ; ceteraque alia tum publica, tum ecclesiastica ædisicia substruxit, quibus & aliis gestis apud posteros nomen propagavit. Inter vivos esse desiit Ruthenis an. 1524. die 24.* Maii, & legavit duo millia aureorum Carthufianis Franco- polis ( Ville-Franche) diœcesis Ruthenensis in quorum templo jacet, cujus epitaphium cernitur in medio chori sub tumba lapidea ; Franciscus Roverus maufoleo abditur isto, ^ui Mimatensi praful in urbe suit. Savona Ligurum claris natalibus ortus, Julius huic patruus papa fecundus erat. Mille a Christo & quingentis quater atque vi-( Solibus, & Maio mense beatus obit, LVIII. CLAUDIUS. Claudius du Prat abbas Burgidolensis in Biturigibus, frater Antonii de Prato Franciæ cancellarii, nominatur a rege Francisco I. 1524. cui pugnandum fuit contra Bertrandum de Cenaret nobilem virum.pr.’. poftumdictæ ecclesiæ, electum a capitulo mense Junio ; qua de re litis ardua in regis consistorio ventilata est inter eumdem electum, & procurato ! em regium > tandem vero Claudius Mimatensisepiscopatus pos— ■ sessor pacificus exstitit an. 1529. de quo dilsidio inulta in archivis capituli asservantur documenta : defunctusest Claudius an. 1532. LIX. Johannis V. Johannes de la Rochefoucaut, abbas sancti Amantii Buxiensis, filius Francisci primi comitis de Rupefulcaudi, principis de Marcillac, & Barbaræ du Bois secundæ uxoris ; patruus Johannis abbatis Majoris-monasterii, Corme- riaci, & de Villalupe in Turonibus, capcl- læ regiæ magistri, hujus sedis Mimatensis possesiIonem adipiscitur anno 1532. decelsit in coenobio Franciscanorum Mimatensium die 24. Septembris 1538. jaCetque ante altare majus ecclesiæ cathedralis sub lampade. L X. C A ROLUS I. Carolus de Pisseleu filius Guillelmi domini de Heilli inPicardia, nominatur a rege eodem anno 1538. ut constat ex litteris vicarianis concedis Leonardo David in archivo capitulari as- 4 Aut 1$. ad quam diem in nccrologio Carthufiæ Castrensts legitur : I5.M « n, reverendi fimus dominas Fr*’cijcus de Knvere epijcopui Mimartnfii, tenesafior domas KHU-frtnct, in ia se~ pultas i servatis. Fuit CaroliCondomiensis & Francisci Ambianensis episcoporum frater ; composicio- nem iniit cum capitulo 24. Septembris 1541. super collatione quorumcumque beneficiorum ecclesiæ suæ, & correctione canonicorum, quæ fuit diplomate apostoltco confirmata. LXI. NICOLAUS. Nicolaus a Dangu abbas Fuxensis & Juliaci, regi a sanctioribus consiliis, libellorum suppli*- cum magister, & Navarræ cancellarius 1555. ab ecclesia Sagiensi ad Mimatensem traducitur per abdicationem Caroli anno 1545* quo l regi obsequium clientelae profitetur. Laboravit plurimum anno 1562. in dissuadendo ipsi re « - gi Navarræ Calvinismum, ut habet auctor mar- tyrologii hæreticorum. Monumentum ex marmore curavit exstruendum in abbatia de Julia » co, ad latus dextrum altaris, ubi ltgitur : Deo opt. maxim. Nicolaus Dangu episcopus Mima- tensts, magister libellorum regis, regni Navarra cancellarius, abbas & restaurator hujus monaf- terii, hoc monumentum dicavit I$6r. mortuus autem 1567. tumulatur in eadem abbatia Julia- censi, cujus chori sedilia construxerat, ut indicant hi versiculi. Has fedes Dangu prasul Mimatensis, & abbas Juliaci, posuit, restituitque choro. Vos quibus atherei coeli mens ignibus ardet, Sic laudatesacra relligione Deo. LX1L REGINALDUs. Reginaldus de Beaune canonicus Farisiensis, regi a libellis supplicibus, & abbas Juliacensis, cancellarius Francisci Valesii Andium ducis 1572. nominatur a rc ? e Carolo IX. 1568. Mi* matensis præsul : postea renunciatur an. I583. archiepiscopus Bituricensis, demum Senonen- sis, ac Franciæ major eleemosynariuS. Jacet in choro ecclesiæ Parisiensis. LXIII. Adamus. A damus deHurtelou Cenomanensis, abbas Loci-restaurati, ’ & canonicus Mimatensis, permutatione facta hujus abbatiæ, sub annua etiam pensitatione duo millium & quingentarum librarum fructuum episcopalium pro Re- ginaldo, VI11. cal. Augusti 1586. * in episcopum Mimatensem assumtus est, hæresi tum gras- sante in Gabalitana provincia. Interfuerat concilio Bituricensi anno 1584 procuratorio nomine episcopi & capituli sedis suæ. In charta Mercoriæ an. 1592. memoratur. Templum majus a segtegibus dirutum anno 1580. longius refici curavit 1602. absoluto opere intra quinquennium ; in qua instauratione cum suo Opitulo decies mille aureos impendit. Die Jovis prima mensis Maii, apposuit sigillum cuidam cnartæ S. Andreæ Vallis-Dei 1603. in quo ejus insignia a. Thuanus lib. 13. hi st. Angutium Mimatensem episcopum, nem Nicolaum, fed Johannem appellat ; quem ait fuiste nothum Au- tonii du Prat cancellarii Franciæ. Sane in diario tkefauri camcrx compucorum inchoato dic 1. Januarii 1414. legitur t Nicolant Dangu presuyter Carnotensii diocefis, Sa^iensis eptjcopu ; 9 regat N<- varra cancellarius, Blefis ortus incerti patris Francijca fil, vidua filias ex copula illegitima trahent originem, legitimatus per littenbi datat mensu Seffimbri 1540. Giij io7 ECCLESIA MIMATENSIS. 108 exhibentur. Postquam vero gregem commissum ab hæretica pravitate tutatus ruisset, migravit . ad meliorem vitam anno 1608. * VI. cal. Julii, jacet ante primarium altarecathedralis. Anno 1608. coadjutorem acceperat Carolum de Rousseau. LXIV. CAROLUS II. Carolus de Rousseau Adami ex sorore nepos, præpositus MimatensiS, ac prior commendatarius S. Petri de Ispagnaco, vivente & satagente avunculo decessore, cu jus suerat magnus vicarius in spiritualibus, coadjutorcreatur. Interfuerat prius cœtui cleri Gallicani Lutetiæ 1596. tum demortui Caroli sedem adiit 1608. *mox- que ad sacras ædes restituendas incubuit. Anti- 3uæ disciplinæ custos, officium in sua ecclesia ac iœcesi secundum concilii Tridentini decreta assensu capituli ordinavit celebrandum 1619. Adfuit quoque comitiis generalibus Parisiensi- bus 1614. Eo præsule 1618. Capucinorum coenobium instituitur. Ecclesiam cathedralem consecravit 10. Octobris 1620. morte eripitur 4. Novembris 1623. conditus ad satus avunculi a parte sacristiæ. L X V. D A N I E L- Daniel de la Mothe du Pleffis Houdan- court, abbas de Sublaco *diœcesis Cadurcen- sis, frater Philippi Franciæ Marescalli, Cardo- næ ducis, ac Cataloniæ proregis, & Henrici Redonensis episcopi, consecratur Lutetiæ 19. Februarii 1625. a Johanne Francisco Gondio, primo Parisiensi archiepiscopo ; ad posseisionem admissus est die 29. Aprilis sequentis. Mox Hen- rietam-Mariam Henrici IV. Franciæ regis filiam, magnæ Britanniæ reginam, cui primus a consiliis& eleemosynis erat, in Angliam securus est, & post biennium reversos, testamento legavit suæ cathedrali sex mille libras, Fran-■ ciscanis, Carmelitis, & Capucinis quatuor mille. Interiit in obsidione Rupellæ die 5. Martii anni 162$. ac sicuti præscripserat, post urbis deditionem, in æde S. Margaritæ Rupellana humatus est, nunquam suam diœcesim ingressus. In ecclesia de Saccio minori Sacy lepetit, pagi Compendiensis visuntur duo monumenta, unum Claudii de la Mothe Houdan- court, cujus cor ibi jacet : alterum Daniclis de la Mothe Plessæi episcopi Mimatensis æter- nis manibus ( uti legitur) consecratum cum his versibus tabulæ marmoreæ insculptis. Ilhri vivus olim cuncta tentasti acriter Invictus, omni mole curarum altior, Facies laborum nulla cui fuit nova, Nullis periclis anxius terra aut mari, ’Urbs ut rebellis impia sucta furens Mites habenas disceret regis pati. Terram negasti corpori moriens tuo, Rupella st non capta, quam daret tamen Manes coronans postuma victoria, Nunc, magne prasul, fata quod merito volunt Optata tellus te capit finu suo. Si fata mallent, mallet & superstitem Superstes ipfa, post famis dira moram, Cervice pulsum post Britannicum sugat » guod inferebant clanculum dement thus. Sceptris hiantes Gallicis odio patrum. Sed quod videres perfpicax est hac nimis Et quos parabant regiis pactis dolos » Regina quorum nupsurat fancta fides Te cujus aris prasuisti pontifex Falfi Britanni finibus jubent suis. Exire contra suderis pactam fidem. Ingratus illis, grattor regt redis, Regno & minijlrtsregits magis places Fidus minister, sudulus, prudens, vigil, Docta peritus & gravi facundia Tractare faeras litteras & eloqui. Celsum tribunal fulminis modo regens Ipfastupente barbara Britannia, Mirante culta Gallia, & studium tenax fijuod non vetabat improbus rerum labor Majora fpondens omnia eriperis tuis. Currebat at as bis trtbus lustris celer, Vix dum peractis, febris ardor abstulit, Cura astuantes, suu labor nimius dedit ’Utrifque funus asperum parentibus. Lacrymassuorum publicus vicit dolor Vertentis annum jolis an quisquam potest Vias morart l justa qua fatis placent Hoc tu trophao non tumulo victor jaces. Vivat perenne nominis tanti decus, Anima beata lata fit calo quies. Huic elogio superposita sunt insignia domus de la Mothe cum pileo episcopi & corona comitis. LXVI. SilvesteR. Silvester de Crusy de Marcillac ex nobili Marcillacorum familia apud Cadurcos nattiS, post multa regno & regi Ludovico XIII. praestita obsequia, episcopuSMimatensis nominatus suit die 26. menlis Martii anno Domini 1628. Bullas obtinuit ab Urbano papa VIII. datas Romæ anno 1628. pridie cal. Augusti, pontificatus ejus anno 5. quibus acceptis inaugurauiS suit in ecclesia Albiensi die 21. mensis Decembris eodem anno ab Alphonso d’Elbene episcopo Albiensi, asiistcntibus Claudio de Salignae Sarlatcnsi, & Francisco de la Valete Cornuflon Vabrensi.episcopis. Diœcesim suam adiit circa sinem anni 1629. ubi quamplu- rima curæ pastoralis, & præclari in tutanda catholica religione ardoris argumenta dedit : nam acerrimum hæreticorum hostem sempersepræ- buit, arcesque quas in comitatu Gabalitano, & ejus finibus occupabant, de mandato regis diruit. Ut incœptum sacrum bellum ecclesiæ hostibuS etiam pace a rege ipfis concessa, persequeretur, misit ad eos divini verbi præcones ex CarmelitiS discalceatis, Capucinis, Fuliensibus & aliis reli- giosis familiis selectos, maxime ad Cebennico- rum montium incoloS, qui non paucos ex perduellibus ad sidem catholicam perduxerunt : episcopus autem sumtus ad has misiiones necessarios, magna ex parte suppeditavit. Divinum officium jamdiu in prædictis Cebennis intermissum, & penitus abolitum restituit ; permulta prædia, bona ecdesiastica, necnon 109 ECCLESIA MIMATENSIS. uo cœmeteria quæ hæretici invaserant, de manibus ipsorum recuperavit : plures ecclelias inter furentes bellorum civilium motus dirutas, reparari curavit. V isitatiouem generalem suæ diœcesis, quam a ducentis retro post annis factam fuis- se nulla exstabat memoria, constanter inchoavit, & summo studio feliciter absolvit. Ejus hortatu Carmclitæ Mimatenses, qui a primæva insi> titutione aliquantulum deflexerant, reformationem amplexi sunt. Conventum monialium B. Ursulæ m civitate Mimatensi fundavit, ip- iasque opera sua & pecunia adjuvit in ædisican* d s ecclesia & monasterio ; necnon & alium conventum prædictarum monialium B. Ursulæ ] in oppido S. Hilerii, ( S. Chelirs) de Apcherio fundari petmisit. In urbe Lingoniensi ( Lan- gogne) ejusdem præsulis tempore fundatur a civibus sacra domus pro CapuciniS, cujus primus lapis positus est solemniter die 15. Septem- briS an. 1650. In oppido Salquensi (Sangucs cn Gevaudan) conditur parthenon Urfulinarum eodem anno ; & an. 1635. in oppido Melzeriensi (Malxdtu) iisdem virginibus iomitissa de Crus- sol dedit castrum S. liari, ut ibi monasterium construerent. Die 8. Augusti in urbe Maro- logiensi ( Marifuge) admittuntur Minoritæ Capucini anno 1659. die vero 17.Julii Langoniæ monialesdictæ/se Nojlrc-Dame. Ecclesiam suam cathedralem tum picturiS, tum stromatibus, tum organiS mirifice ornavit. Magnam partem palatii episcopalis in civitate Mimatensi solo æquatam restituit : castrum episcopale de Chanae magnis sumtibus instauravit ; pontem pro* pe oppidum.B. Mariæ de Quezaco ære proprio refecit : duo etiam alii pontes juxta Mimatem ejus cura reparati sunt, & in reædisicanda ecclesia insignis collegiatæ B. Mariæ de Carcere urbis Marologii jamdiu a novatoribus destrue* u, sedulo laboravit. Lutetiæ vitæ finem inve— j nit 20. Octobris an. 1659. apoplexia oppressus, ætatis 88. jacet que ibidem m ecclesia Augustin. discalceatorum. LXVII. HYACINTHUS. Hyacinthus Serroni Romanus ordinis S. Do- . minici, Annæ reginæ matri ab eleemosyniS, ex episcopo Arausicano designatur episcopus Mimatensis, mense Martio an. 1661. Acceptis bullis Alexandri papæ VII. datiS VI. idus Augusti ejusdem anni, possesiionem assecutus est 15. No » vembris, sacramento regi antea pœstito. 19, Augusti Annam Austrilcam reginam matrem laudavit oratione funebri in ejus exsequiis Lutetiæ celebratis a totius cleri Gallicani cœtu ibidem congregato. Transiit ad archiepiscopa~ tum Albiensem anno 1676. LXVIII. FRANCIS CUS PLACIDUS. Ex nobili genere pagi Ebroicensis ortum duce* bat Franciscus Placidus de Baudry dePiancourt, qui ab adolescentia factus monachus in coenobio crucis S. Leufredi diœcesis Ebroicensis ordi* nis S. Benedicti, ob scientiam ( erat enim doctor theologus facultatis Parisiensis) & alias eximias dotes, abbas creatus suerat. Ab hac iaque dignitate ad majorem, nimirum episcopalem ase cendit, nominatus a rege cpiscopuS Mimatensis mense Julio, an. 1677. consecratur die 16. Januarii in ecclesia regalis abbadæ S. Germania pratis apud Parisios, ab archiepiscopo hujus urbis, cooperantibus episcopis Ebroicensi & En- golifinensi. Obiit in iua urbe episcopali anno 1707. desinente. L X I X. PETRUS V. Petrus Baglion de laSalle de Saillant major archidiaconus ecclesiæ Pictaviensis, & vicarius generalis patrui sui hujus urbiS episcopi, ichedula regia designatur episcopus Mimatensis die 24. Decembris an. I7o7.Sacram accepit unctionem die 24. Junii an. 1708. in oratorio palatii archie- piscopalis Parisiensis, ab eminentiflimo cardinali de Noailles Parisiorum archiepiscopo aflis- tentibus episcopis Ucetiensi& Amciensu Die 1. Julii sequentis regi obsequium fidemque juravit in sacello castri Fontis-bcllaquei, die vero 20. Septembris solemni pompa in urbem suam invectus est : cui occurrerunt ad multa milliaria proceres utriusque ordinis, equestris & ogati. Præesse pergit hoc anno 1714. NONNULLI PRÆPOSITI MIMATENSES. ALdebertus de Tornello præpositus ecclesiæ Mimatensis, deinde episcopus, anno 1151. Arnaldus de Petra præpositus anno 123 2. aliter appellatur a nonnullis Armandus. Electus est episcopus tempore Innocentii IV. an. circiter 1243. sed æmulum habuit. VideinOdilone de Mercorio episcopo. Bompar Virgilii præpositus Mimatensis, & postea episcopus, an. 1366. B. præpositus, & vicarius generalis Guillelmi VI. episcopi Mimatensis, comitis Gabalitani in remotis agentis x. cal. Junii 1313. in chartis Can- togilensibus. Bertrandus de Cenaret præpositus Mimatensis, eligitur episcopus mense Junio an. 1524. Sed electio ejus rejicitur, quod pugnaret contra concordata facta inter Leonem X. & Francisa cum I. Francorum regem. Carolus du Rousseau pratpositus, & postea episcopus ineunte seculoXVII. m ECCLESIAMIMATENSIS. IU ABBATIÆ DIŒCESIS MIMATENSIS. NUNC DESTRUCTÆ. I. Ancti Privati monasterium in urbeGa- ^balitana commemorat Gregorius Turon. lib. VI. hisu cap. 37. cujus abbas S. Lu- . pentius * accusatus fuit apud Brunechildem reginam, ab Innocentio comite Gabalitano, quod de ipfa. profanum aliquid effatus suiffet. Sed discussis causts. cum nihil de crimini majestatis consutus esset inventus, disuedere jussus est. Atejus hostis Innocentius, ubi viam carpere cœpit, in eum irruit, ac primum quidem multis suppli- ciis ipsum affecit apud Pontigonem villam ; pos- tea cum iterum dimissus ad Axonam tentorium tetendisset, ab eodem comite oppressas capite truncatus est, cujus caput & reliquum corpus alligatis lapidibus in flumen projecit. Sacræ re- liquiæ indicio luminis divinitus agnitæ a qui- busdam pastoribus honorifice sepultæ sunt. Diu asservatæ sunt in majori ecdesia Catalaunensi, usque ad annum 1667. quo, die 19. Januarii fulmine tacta conflagravit, incendio enim con- sumtæ sunt. Quæ vero supersuerunt theca in- clusæ asservantur retro majus altare ; ejus fes- tum celebratur xI. cal. Novembris. Qui abbates S. Lupentio successerint in regimine monasterii S. Privati nobis incompertum. De loco ubi passas est Lupentius, vide annales Mabill » tom. I ad an. 584. n. 28. II. Canonica vulgo la Canourgue, sub S. Mar- tini patrocinio, suit antiquitus celeberrimum coenobium, situm inepiscopatuMimatensi, in pago Bearnecensi ; sed seculo undecimo gras- lante simoniaca hæreii, in laicorum hominum dominatione redactum erat, ut milites uxorati lbidem effenepræpositi & decani. Quod corrigere volens Eldebertus Mimatensis episcopus, Canonseam dedit S. Victori Massiliensi, cum consilio Deusde hujus ecclesiæ decani, & As- trebaldi præpositi, ac siliorum ejus, &c.ut abbas S. Victoris Maffiliensis hunc locum regeret per abbatem, qui mitteretur ab abbate & monachis Massiliensibus. Litteræ Eldeberti excusæ inter instrumenta dignæ sunt quæ legantur. III. Duplex monasterium ad montes Tami fluvio (Le Tarn) imminentes ædisicavit S. Eny- mia soror Dagoberti regis. Vide Carol. Coin- tium tom. II. annal. p. 794. Hæc virgo regia cum ad nuptias urgeretur, impetrata lepra usque tertio ad virginitatis suæ custodiam, ædisi- cato duplici monasterio adjuvante Dagoberto rege fratre suo, virginum Deo dicatarum abbatissa consecra » est a B. Isero Gabalitano episcopo. Quod h ? c legimus ædificatum duplex mo nastcrium a B. Enymia, sic intelligo, ut unum fuerit pro monialious, alterum pro monachis. Certe legimus cellam seu prioratum S. Enymiæ a Stephano episcopo Gabalitano restitutum fuis- se an. circiter 951. advocato Dalmatio celebri abbate monasterii S. Theofredi, cui & ejus monachis tunc subjecta est hæc cella, procul dubio a monachis habitata. Vide in Stephano Gabalitano episcopo. De unica abbatia quæ nunc exstat, modo agendum. MERCORIA ORDINIS CISTERCJENSIS feminarum. MErcoria, in vetustis instrumentis Mer- coira, monialium ordinis Cisterciensis, filia Mansiadæ e linea Cistercii, sita est in pa- rochiaS.Martini deChaldeiraco * diœcesisMi- matensis, in summis montibus Gabalitanæ provincia-, in medio sitvæ vastiffimæ quæ a Mcrco- ria nomen ducit, sicuti & rivulus, qui monas- terium adlambens, influit in Elaverim duabus abhinc leucis juxta muros Lingoniæ. Elaveris vero lemileuca aparthenone luam trahit originem in loco nuncupato d’AUicr, hoc est, caput Elaveris.Monasterium Iæpius dirutum, læ- pius incensumest furore Calvinistarum. Solum restat ex antiquis ædisiciis refectorium fatis am- J>lum, & cameratum. Superest & ampla eccle- ia, sed deserta. Apud Mercoriam vicini in- colæ maxima veneratione colunt partem funiS qua dominus ligatus fuisse creditur, eamque vulgo vocitant, lasainte Corde. E paucis archivi instrumentis sequentes duntaxat abbatissas licuit eruere, haud reperta monasterii origine. Dalmatia, quæ prius subpriorissa legitur, priorissa reperitur in pluribus instrumentis tan- quam parthenonis præsecta ; unde conjicere licet tunc temporis non exstitisse abbatissas, quam- quam postea sactæ sint abbatissæ, Dalmatia priorissa remanente. Anno incarnationis Dominicæ m c c v 11. indictione x. Philippo Franciæ rege, Guillelmo Mimatensi episcopo anno xx. præsulatuS ipsius, xIv. cal. Decembris, Geraldus de Chal- aairac Deo donat & beatæ Mariæ de Mercoira & Dalmatiæ subpriorissæ, & Berengario cepellar no illius domus, & omnibus sororibus& fratribus, qui in. ea domo sunt, quicquid habet in territorio delsTortz, & in manso sancti Victoris, &c. teste Arberto priore Lingoniæ & aliis. Anno 1214. mense Januarii Saisa vendit man- sum suum Dalmazæ priorissæ, & toti conventui Mercoiræ sub ejus nomine. Dalmatia prio- riflareperitur in charta anni 1225. Iv. idus Julii. Anno incarnationis 1229. indictione 11. Lud. Franc. rege, S. Mimatensi episcopo, v. iduS Junii Pontius Raimundi Domino, & beatæ Mariæ, & domui de Mercoria & Dalmatiæ priorissæ nomine ejusdem recipienti, & omnibus sororibus & fratribus, se se ossert in donatum, & concedit mansum de la Rocheta in parochia de Roclas. Actum apud domum de Mercoria in domo presoyterorum præsentibus sororibus & fratribus. Notandum obiter quod in altero instrumento nt ECCLESIA MIMATENSIS HA trumento recensentur quatuor capcllani, con— A cionator major, qui supponit minorem, & plu- res convcrsi in domo Mercoriæ. Anno incarnationis Dominicæ 1240. indictione XI11. Ludovico Franciæ rege, S. Mima- tcnsi episcopo, idus Martii Raimundus Sarra- ceni miles de la Garda, dominæ Dalmatiæ prio- rissæ domus de Mercoria, ac per vos, inquit, omnibus qui in eadem domo sunt donat alodium in parochia dcl Gencitos. Actan claustro Mima., tensi. Rogati testes interfuerunt A. prapofitus Ani- tiensis. W— Raimundi Jacrssla Mimatensis, &c. huiccartæ appensa est bulla plumbea S. Mima* tensis episcopi. „ Anno 1285. indictione vil quo tempore jam " præerat abbatissa, Arnaldus de Chaldairac Dalmatiæ priorissæ & domui de Mercoira concedit censum deis Tortz. Fortasse Dalmatiæ plures fuerunt priorissæ: certe quæ memoratur an. 1207.0011 est eadem de qua charta an. 1285. agit. Abbatissa B. Maria de Mercoria. I. T~3 Rima quæ occurrit abbatissa, est Ama- bilis de Rupeforti 1254. II. Randona vineam emit ab Agnete relicta Petri, de Chaldairaco militis 1262. III. Philippa. Anno mccLxxI. 111. idus Martii, domino Philippo repe Franc. multas donationes faciunt Philippæ abbatisiæ nobilis Guillelmus de Randone dominus Luci, & filius ejus RandodeCastro-novo.Hujusce instrumenti hæc verba notanda sunt. … motus pietate & devotione quam habet erga monasterium de Mercojra Cisterciensis hordinis, Mimatensis dyocefis, volens providere paupertati monasterii fiupradicti, in quo degunt continue quinquaginta moniales benedicta, & quindecim & amplius domicella, ultra familiam qua de pro—. ventibus seu redditibus dicti monasterii ullatenus 1 nequeunt sustentari, donat, &c, &. infra
quod monasterium cst in terra dicti nobilis & sub ditione temporali, & in loco filvestri, inhabitabili & dejtrto… Acta fuerunt hac apud eccle- fiam beati Rctri de Luco * Mimatensis dyocefis in refectorio. Anno 1272. Philippa abbatissa emit mansum de Salessis a Guillclmo de Randone. IV. Pontia abbatissa 1273. V. Ferranda 1275. a Raimundo de Castro- novo domicello plura emit in parochia de Chaldairaco 1285. VI. Esmengardis de Cenareto, 1287. 1293. 1297. die Martis ante festum S. Johannis Baptistae XIV. cal. Julii, Philippo Franc. rege. Item 1300. & 1316. pluraadquihvitmonasterio.Anno 1305. Guillelmus de Randon donat monasterio terram de Masset. Anno 1306. VI. cal. Octobris Marquefia de Randone vicecomitissa Po-
? o— domniaci * domina Luci confirmat donationem de Masset Esmengardi abbatissæ. Vide Johannem Columbi societ. Jesu lib. IV. de E Prioratus $. Petri dM Luc sccus Elaverim, & haud procul ab Sjus fonte, sobjacet abbatiae Crudatcofi. ytfumur adhuo •astri munitisfimt & urbis rudera* Tomus I. rebus gestis episcoporum Vivar, p. 127. VII. Arzens de Cenareto, 1316.1317.131$, Componit cum GuiUelmo de Randon domino de Luc die 21. Julii 1321. transigitque cum eodem 1322. VIII. Guias de Cenareto 1322. homagium reddidit Durando Aniciensi episcopo, oscu- lans ejus annulum, pro mansis de Cnoisinet in eremo, & S. Flori, * die prima Septemb. » 1325. IX. ValburgiS, vel Vallemburgis de Gau- diosa, 1328. 1x36. & Itry.Alberto Mimatensi m episcopo. X. Saura de Petra, 1363.1370.1374* XI. Alasia vel Alasatia de Grezes, 1381. 1392. 1393. XII. Maragda de Arlempdia *, filia nobilis * viri Guillelmi de Arlempdia militis, abbatiam ® regebat annis 1434.39.43. 46. & 1459. e variis c chartis. p XIII. Cæcilia de Borne soror nobilis Jauce— J lini de Borne militis, abbatissa Mercoriæ 1461. XIV. Jobanna I. de Borne. XV. Margarita I. de Jonascio soror Johannis de Jonascio rectoris B. Martini VaUis-gor- giæ diœcesis Vivariensis 1466. & 1471. XVI. Ludovica I. de Chalancon 1486. & 1496. XVII. Antonia de Chalancon monialis professa S. Petri deCasis Ludovicæ succeffit anno ætatis suæ 76. XVIII. Ludovica 11. de Rochemure sepulta cst in capitulo, ubi nunc, destructa ecclesia, peragitur divinum officium; hoc ibidem habet epitaphium t Q bonne Lospe de Rochemure, abbesse du prejent monastere, qui mourut l’an MDxxxIv. lejourS. Gregoire. Hanc etiamnum Gabalitani bonam abbatif- sam Cognominant. XI A. Helis de Rochemure 1536. renovandum curavit librum terrarium anno 1555. regebat adhtiC 1562. XX. Claudia uArepn, e nobili familia prope Ebrolii abbatiam, 1592. XXI. Johanna II. de Rochefort professa monasterii de Casis ordinis Benedictini, suc- cessit Claudiæ annum agens quinquagesimum, dispensatione Clementis VIII. data Romæ apud S. Marcum xrv. cal. Junii 1597. pontificatus anno sexto. XXII. Renata de Goys 1601. 1607.1617. E 1622. XXIII. Magdalena Bayle de Chantemule Renatæ succeffit anno 1624. profeflionem emiserat in monasterio Silvæ-Benedictæ anno æta- tis suæ decimo sexto, abbatiamque accepit regendam anno ætatis trigesimo per bullam Urbani VIII. datam Romæ apud S. Petrum pontificatus anno fecundo vn. cal. Februarii. XXIV. Margarita II. de la Molette de Mo- rangiers neptis Tuperioris, sit ejus coadjutrix bulla data Romæ apud S. M. majorem anno 1657. Alexandri papæ VII. anno rn. Fuit restauratrix monasterii, tam in disciplina H regulari stabilienda, quam in resicicndis ædifi-. ciis, obiitque plena bonis operibus, die 16. Septemb. 1678. XXV. Johanna Francisca de Noaillcs ordinis S. Benedicti monialis, S. Saturnini Ruthenensis professa, abbatiam obtinuit 1678. bulla data Romæ apud S. Petrum an. Domini præfato nonis Februarii, Innocenti ! XI. anno m. possesiionem accepit 21. Octobris 1679. ædisicia regularia perfecit, & obscrvantiam maxime promovit, postmodum transiata ad abbatiam acLeime. XXVI. Helena Reversat de Cclctz, patria Mimatensis, filia Mclchioris cx Maria de Chastcl de Condres, nominatur ad abbatiam 15. Augusti 1686. percdsioncm J. F. de Noaillcs.