Migne Patrologia Latina Tomus 89
Fragmentum de die judicii
(0297B)Cur non ex aliquo possit confingere nota
Quae fuerat quondam qui vixerat ante figuram,
Ac similemque suae jubeat resurgere formae,
Cum sint omnia Dei, reddet namque omnia pontus.
Tellus jussa revomit quidquid contexerat olim.
Si quae forte rogis dissolvit flamma sopitis,
Aut aliquem vastis absorbuit aequor in undis,
Si cujusque fame devorarant viscera pisces,
Aut fixere ferae crudelia funera membris,
Alitibus jacuit rapto de corpore sanguis,
Ultima nec domino negabunt funera quemquam
Apparere Deo vivos de morte necesse est,
Resumptisque suis homines astare figuris.
Semina sic jactis creduntur arida terris,
Et penitus pressis parescunt mortua sulcis,
(0297C)Inde recreatis animatur culmus aristis.
En iterum vivis granescunt fortia granis,
Concurruntque . . . vario cum fenore messes.
Sidera cuncta cadunt, iterum renovata lucescunt,
Et dies in densa moritur cum lumine nocte;
Solque cadit, iterumque redit sub lumine coelum,
Ortus et in rutilo fulgebit orbe peracto.
Lux perit umbrato veniente vespere mundo,
Et remeat toto renovatque gaudia saeclo.
Sic renovata suo vivit de funere phoenix,
Exemploque suos volucres resurgit in hortus
Et nudata foliis suo tempore fructicat arbor,
Atque iterum pomis curvantur germina rami.
Ergo ut a voce mundo tremente divina,
(0298B)Et penitus pressis virtutibus aetheris altis,
Tunc fragor ingenitus et maxima murmura coeli.
Promovente Deo veniente judice mundi.
Protinus innumeri concurrere ire ministri.
Convallantque Deum cum majestate celesti.
Angelica latae descendens agmina terris,
Omnes nuntii Dei, quibus est divina facultas;
Praecipuae forma virtutis spiritus omnes.
Igneus his vigor est et nobillima corpora coelo
Vis divina migrat, in totum intonat aether
Hic trepidans terra penitus universa remugit,
Parturiens homines, quos reddere jussa debebit.
Mirantur comites, turbantur denique nimbi,
Astra mirata tabent subito virtutis ab alto,
Atque inclinata Domino descendere coelo
(0298C)Hinc jubente Deo facile cum voce potenti.
Continuo ruptis per omnia regna sepulcris,
Omnis humus laetis effundit hiatibus ossa,
Viventesque . . . . . . . . . . populos eructat arena.
Haerent membra comis, nectuntur ossa medullis,
Consertique regunt spirantia corpora nervi,
Et simul infusae moventur sanguine venae,
Dimissaeque cavis animae redduntur apertis,
Organa quaeque sua repetunt surgentia cuncta.
Proh miranda quies! hic omnis pullulat aetas.
Pullulat antiqua mortuorum pulvere terra.
Matres atque viri repetita luce resurgunt,
Magnanimi juvenes, pueri innuptaeque puellae.
Defunctique senes animis viventibus adsunt,
(0299A)Infaustumque gemens resonat vagitibus orbis.
Tunc variae gentes veniunt de sedibus imis,
Rusticus et miles, posito diademate reges,
Paupere commistus aequali in agmine dives.
Altus ubique tremor precibus nunc ingemet orbis,
Tendentesque manus populi clamore morantur.
Ipse sedens Dominus eminet lumine clarus,
Et prepotens cunctis micat in virtutibus ignis,
Excelsoque throno coelesti sede coruscat,
Martyribus septus, numero candente virorum.
Dilectisque suis comitatus vatibus exstat,
Clara quibus niveis effulgent tempora taeniis.
Jamque sacerdotes nitidis in vestibus adsunt,
Gestantes rutilant premialia vincla coronis
Submissaeque omnes genibus. . . . . adorant,
(0299B)Solusque agius sanctusque Deus, vox omnibus una est,
Aeternaque dies atquo immutabile tempus;
Lux ubi clara lucet, spirat salubrior aura,
Et secreta Deo regio ditissima campis,
Beataque nimis sereno in cardine sedis
Semper victura, semperque in luce futura
Lucet, et aspirans vitali flamine ventus,
Omniferaeque solo praedivite. . . . . .
Florea vibratis conflagrat purpura pratis.
Hic rosei nivea variantur semina ruris,
Aut roseis nivea crispantur floribus aura.
Nescia illa quibus suavescat pulchrior alga,
Aut quibus aetheris aspirat mollior aura,
Quis melior specie, aut quis praecellat honore.
Nunquam florigeris similes nascuntur in hortis;
(0299C)Lilia nec nostris floruerunt talia campis,
Nec notata rubet mox ut rosa panditur alba,
Purpura nec sic esi Tyrio concocta rubore,
Gemma coloratis fulget speciosa lapillis
Prasinus inde nitet, illinc carbunculus ardet,
Smaragdusque lapis micantea lumina fundit.
Hic et odoriferis nascuntur cinnama virgis,
Et viridis laetum gratum conflagrat amoenum.
Hic jacet ingenti radiatum luminis aurum,
Et nemora alta tenens florenti vertice coelum,
Nox ubi nulla suas defendit tetra tenebras,
Iraeque insidiae [que metus] pulsaeque a limine curae,
(0300A)Hic malus extremis religatur exsul in oris,
Hicque labo veritus fines habitare beatos.
Illic prisca fides electa in sede quiescit;
Justitia gaudens aeterno in foedere vivit,
Et secura salus placitis laxatur in arvis.
Hic quicunque bonus. . . . . bonique colonus,
Quique Deum metuit innoxia mente trement,
Atque suos coluit sacra pietate parentes,
Aut inopem quoties opibus solatus amicum,
Et coluit sanctam semper sine crimine vitam,
Atque laboranti quisquam subvenit amico.
Pauperis adjutor, solitusve fovere pupillos.
Eruit et nocitos, subvenit crimine pressis,
Hospitibusque suae tribuit qui munera mensae,
Non aliquem nocuit, et non aliena cupivit,
(0300B)Illi exsultantes divinis laudibus omnes,
Orantesque simui referunt ad sidera voces,
Psallentes Domino celebrant prae gaudia laudes.
Beatamque vitam nuntiis comitantibus ibunt.
Postquam haec Dominus felicia dona peregit,
Et justos potius in aeterna dona premisit,
En miseranda venit lugens sua crimina turba,
Et gemitus moerent lacrymis ardentibus omnes,
Testanturque sua crebris ululatibus acta:
Flammea pro meritis infantia tela tremescunt.
Angeli corripiunt jam jam, prohibentque precari,
Et prohibent seras penitendo fundere voces,
Jamque precum venia, flamma veniente, negatur.
O miseri! quoties vobis divina potestas
Innotuit! quoties majestas cognita veri!
(0300C)Audistis sonitus, vidistis fulgura coeli,
Assidue pluvias ventorum et grandinis iras
Experti! quoties noctesque diesque serenas
Tempora fecundae dabant munera vobis!
Ver habunde rosas, frugibus nec defuit aestas,
Autumnus varia praebuerat mitia poma,
Semper hiems laetas glacialis fregit olivas.
Cuncta Dei tribuit bonitas, nec defuit unquam.
Nec per tanta Deum genus scivit humanum.
Terra Deum metuit, pontus Dei nutu pependit.
Et fluvius siccis pressus refluxit arenis,
Et genitura Deum per omnia laeta fatetur.