Migne Patrologia Latina Tomus 80
DynPat.Episto96 80 Dynamius Patricius Parisiis J. P. Migne 1850 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin
EPISTOLA I. AD AMICUM.
Quantum aestifero solis ardore defesso, vel longinqui itineris vastitate quassato, gelida nympha, dum ariditatem temperat, restinguit desideria sitientis: ita mihi vestrarum epistolarum elocutio cum incolumitatis vestrae indicia retulit, gaudiorum incrementa nutrivit. Quia quotiens crebra recordatione dulcia affectionis vestrae vota commemoro, desideria pectoris publicare suspiriis non desisto. Pro eo quod ille corporali fraudatur intuitu, qui de cordis non absentatur arcano. Idcirco officium sospitatis plenissimo charitatis jure persolvens, spero ut quoties aditum temporum difficultas diversa praestiterit, semper exiguitatem meam vestrorum apicum elocutio desiderata confortet, quousque cum divino auxilio, animorum devotione suppleta, mutuis inter nos laetemur aspectibus qui nunquam indivisis affectionibus sequestramur.
EPISTOLA II. DOMINO SEMPER PECULIARI SUO VILLICO PAPAE.
Vereor quidem, pro hujus tarditate libelli, reus vestri existam imperii. Sed si solito pietatis arbitrio mearum amaritudinum pondus inspicitis, necessitati protinus indulgetis. Ut valui, tamen implere quae praecepistis intendi. Quoniam non dubitas, beatissime pontifex, quod jam me tibi reddidit perpetua sedulitate subjectum unicae charitatis imperium. Sed mirum hoc esse non censeo, dum te in omnium pectoribus sic devinctum esse confido. Nam eatenus vos remuneratione superba, diversa beneficii largitate praerogativa generalis amplificat, ut in vobis esse probetur ingenitum, quidquid ubi radiat pretiosum. Et dum generosa natalium dignitate decoratur, humilitate plus nobilem totum te tribuit libertati. Quo fit ut charitatis splendor, qui intra vestri pectoris arcana immensi luminis claritate praeradiat, et jam corporis serenitatem ostendat, et ita sit cordis speculum, gratia quae renitet in vultu. Pro qua re universitas se certatim vestro conciliari affectu desiderat, dum omnes conscius amor invitat. Quam magis ego invicem mei famulatus verborum gaudeo jura praemittere, donec et recuperatis viribus rebus merear respondere. Idcirco foenus humillime sospitatis impendens, deprecor ut jugiter me in divinis oraculis quem receptum dignatio retinet, intercessio vestra commendet, et omnibus quibus necessarium inspicitis, per quos etiam regis auribus deferatur, meam necessitatem asserite, vel celerem reditum obtinete: ut indulto suffragetis patrocinio, quem impenso fovetis affectu. De transmissis vestris xeniis ancipiti meditatione suspendor, utrum me referre grates oporteat, an silere: quoniam qui non valet implere praeconium, digne vitat affectum. Non tamen credit coronae [ Id est, sacerdotii, episcopatus] vestrae magnitudo sufficere, quod in urbe cui praeestis non desinit universis immensa largitas ministrare, nisi ut illos stipendiis donetis propriis, qui moenibus inhabitant alienis. Sicut me, quem humanitas vestra optata infestatione persequitur; quam, dum non valui coactus effugere, devotus videor excepisse. Unde tamen, licet ariditas subsistat ingenii, tamen poterat suffragii propago praetendi, nisi quod mihi epistola terminum habuit, quod spatium charta negavit.