Migne Patrologia Latina Tomus 87
AdePap.Episto130 87 Adeodatus papa Parisiis J. P. Migne 1851 early modern edition, no apparatus this file was encoded in TEI xml for the University of Zurich's Corpus Corporum project (www.mlat.uzh.ch) by Ph. Roelli in 2013 Classical Latin orthography latin
Epistola
Dilectissimis fratribus universis episcopis in Galliae partibus commorantibus, Adeodatus. Aequitatis nos admonet norma, quam apprime custodire praecipimur, ut canonica sanctorum patrum consulta, praesertim a beatissimis apostolicae sedis praesulibus, praedecessoribus scilicet nostris, qui authoritatem, successione ac vice sacratissimi apostolorum principis Petri, per diligentem solertiam nacti sunt, quemadmodum statuta reperimus, intemerata atque inlibata custodia conservemus; sed et quaeque fratribus nostris ecclesiarum episcopis, pedissequa duntaxat imitatione consultum ac salubriter fuerit ordinatum, utpote functi apostolicae principia, licet impares ministerio, firmanda simili ratione decernimus. Qua ex re dum Aegiricus, relligiosus presbyter et abbas monasterii sancti Martini, in quo et venerabile corpus ejus est situm, visendas ex desiderio veniens apostolicas confessiones et atria, nostris se repraesentaret obtutibus, commendationemque fratris nostri Crotperti, Turonicae Ecclesiae praesulis, obtulisset, supplici voce praecatus est ut privilegium apostolica authoritate subnixum, ob munitionem venerabilis monasterii, quod beatae recordationis confessor Christi Martinus et praesul Turonensis Ecclesiae in Gallicanis partibus ad conversorum salutem sui sacratissimi corporis consecratione decoravit, cui nunc praeesse se perhibens scriptis ostenderat, ei concedere deberemus; parumper autem ambigimus, idcirco quod mos atque traditio sanctae nostrae Ecclesiae plus non suppetat a regimine episcopalis providentiae religiosa loca secernere: verum ubi et praedicti fratris nostri Crotperti, Turonensis Ecclesiae praesulis, monachicam libertatem, hoc est, liberam dispensandi licentiam, scripto concessam, religiositate ejus exemplaria proferente comperimus, in cujus volumine et aliorum per Gallicanam videlicet provinciam constitutorum antistitum ad id consensum praebentium, subscriptiones subter annexas inspeximus, nullatenus jam exortem rationis, ac canonicae regulae tantorum episcoporum consonam sententiam fore perpendimus. Propterea et nos erga quod idem fratres nostri reverentissimi praesules conferre providerunt, simili censura ex authoritate profecto apostolorum principis, cui claves ligandi atque solvendi conditor ac redemptor ominum tribuit, identidem firmare concessimus, ut apostolica fulti authoritate, per privilegii seriem, nullas gravedines a quolibet episcoporum, sub praetextu discussionis, religiosus abbas vel monachi ibidem degentes sustineant; neque rursus hospitandi sibi apud eos licentiam vendicantes, dispendia his atque insolentias angariarum imponant; neque per occasionem regularis disciplinae rimandae atque servandae, quaslibet eis importent injurias; sed liberam licentiam habere statuimus, salva profecto monachicarum regularum custodia religiosum abbatem, quicunque pro tempore praeerit praefato venerabili monasterio, id procurante, ut erga quod priscae traditionis ejus articulus continet, et ipse conservare nitatur, et quiqui sub ejus reguntur dispensatione, solerter custodire commoneat, districteque compellat. Reverentissimus vero episcopus, in cujus parochiam memoratum venerabile monasterium vel res ejus ac possessiones constiterint, faciendae tantum ordinationis ac promotionis sacerdotum atque levitarum, vel conficiendi chrismatis sit tantum concessa licentia; dispositionem autem venerabilis loci gerere, ac conversationem monachicam exquirere, religioso abbati ejusque praeposito, vel quiqui probatissimi in eodem monasterio fuerint, quod etiam praefati praesules consona sententia definierunt, decernimus. Quisquis igitur quolibet tempore, quod nullatenus credimus, hujus decretum privilegii, quod authoritate apostolica subnixi, consentiendo firmavimus, in totum vel in partem temerare temptaverit, suaeque praesumptionis audaciam digna emendatione minus correxerit, in perpetuum percellendum, vel anathematisandum se noverit, non solum tantorum sententia sacerdotum, sed etiam aequissimo apostolicae condemnationis aculeo, quoniam violare pertinaciter nisus est quod salubriter conservare debuerat. Et ita quoque hujus privilegii sanctio firma ac rata indiminute persistat atque permaneat; erga quod et praecellentissimi totius Galliae reges, ut scripto comperimus, ad reprimendas laicorum infestationes edicto praemunire idem venerabile monasterium regali pietate dignati sunt.
Bene valete dilectissimi fratres.