Hemsterhusii animus talis erat, qualis, tantis sapientiae praeceptis eruditus, esse debebat, virtutis unae verae et sincerae admirator, rerum mortalium et vilium contemtor. Qualis ingenii firmitas ei fuerit, ex eo uno exemplo videri potest.
Franeceram aliquando illustrissimi quidam venerant hospites e claro vassenario genere, ut duos dies laete cum eo agerent.
Omnes, remissis ad laetitiam animis, cum discubuerant, ecce, litteris accipit nuntium, eximia spe filium, qui e re navali gloriam petere cupiit, a patria remotum maturum assecutum finem et quid Hemsterhusius?
Vultum minime commutans epistolam deponit, laetum animum simulat, et per duos dies acerbissimum opprimit dolorem, quod hilaritatem, cui hospites se dederant, muliebri vanaque ejulatione perturbare noluit.
Tali firmitate germanus ille socraticae scholae discipulus, Xenophon, in sacrificando morte filii Grylli ei nuntiata, usque dum solemnem perfecerat sacrificationem, distulit tristitiam.
Jactantia et vanus fastus ei invisi erant non solum cetera in vita, sed etiam in doctrina, ita ut alieni, ad ejus scholam profecti, hunc illum esse Hemsterhusium, de quo talia tantaque praedicata audierant, vix putarent.