 XVIII |
XX  |
Māne hodiē Cornēlia ad scholam ībat. Agrī erant pulchrī et per agrōs laetē ībat. Per agrōs fluēbat flūmen parvum. Prope flūmen erant flōrēs pulchrī. Diū inter flōrēs prope flūmen Cornēlia manēbat quod diēs erat pulcher et puella erat laeta. Ecce! Subitō cum puella nōn longē ā flūmine abest, aliquis vidētur. Hic vir est paene caecus et miser et malus. Quam timida est Cornēlia! Vir ācriter clāmat. Pecūniam postulat. Puella nōn respondet quod multum timet. Ad mūrum quī est circum agrōs currit. Vir puellam stāre iubet, sed Cornēlia nōn stat. Vir quoque currit. Cum nōn longē abest, iterum pecūniam postulat quod pecūniam multum dēsīderat. Cornēlia pecūniam ad virum iacit sed nōn magnam pecūniam habet. Vir est īrātus quod magnam pecūniam dēsīderat, sed nōn magnam pecūniam accipit. Puella iterum currit et nunc ācriter clāmat quod est prope scholam et sociōs. Vir pecūniam in flūmen iacit, et flōrēs frūmentumque agricolae vāstat. Tum properat longē ab illō locō. Ubi puerī puellaeque ad mūrum veniunt, vir nōn vidētur, neque posteā prope illum locum vidētur.
Magistra est misera quod Cornēlia multum timet. “Propter pecūniam,” inquit magistra, “multī virī multa mala faciunt. Ille vir hīc nōn manēbit. Numquam iterum sē ostendet. Nōn es timidā. Es fortis puella. Nūllam rem timē!”
Cornēlia laeta est quod amīcī adsunt. Nunc dē rē putat. “Vir paene caecus est hostis malus,” putat. “Ego sum mīles et prō patriā pugnō. Hostis patriam occupāre cupit. Sī nōn timida erō, mox hostis vulnerābitur et necābitur. Quod vir est sine oculīs et quod ego bonōs sociōs habeō, hostem nōn timeō. Tūta erō et tūta erit patria nostra.”
| XVIII |
XX |