I. recensere
Liutprandus Cremonensis, Historia Ottonis c. 22: Residentibus itaque domno Leone summo et universali papa in ecclesia Lateranensi necnon et imperatore sanctissimo Ottone, episcopis insuper Romanis, Italicis, a Lotharingia et Saxonia archiepiscopis, episcopis, presbiteris, diaconibus omnique Romanorum plebe, quorum nomina inferius adscribentur, advenit Benedictus apostolicæ sedis invasor eorum, qui se elegerant, manibus adductus, pontificalibus vestibus indutus. Quem Benedictus cardinalis archidiaconus tali est sermone adgressus: „Qua tibi auctoritate quave lege, o invasor, hæc pontificalia indumenta usurpasti, superstite hoc præsenti domno nostro venerabili papa Leone, quem tu nobiscum accusato et reprobato Iohanne ad apostolicatus culmen elegisti? Num inficiari potes præsenti domno imperatori iuramento promisisse numquam te cum ceteris Romanis papam electurum aut ordinaturum absque illius filiique eius regis Ottonis consensu?” Benedictus respondit: „Si quid peccavi, miseremini mei.” Tunc imperator effusis lacrimis, quam misericors esset, ostendens rogavit synodum, ne Benedicto præiudicium fieret. Si vellet et posset, ad interrogata responderet causamque suam defenderet; quod si non posset aut nollet ac se culpabilem redderet, tamen pro timore dei misericordiam aliquam inveniret. Quo audito ad domni Leonis papæ pedes ipsiusque imperatoris isdem Benedictus concite procidens se peccasse, se sanctæ Romanæ sedis invasorem esse acclamavit. Post hæc pallium sibi abstulit, quod simul cum pontificali ferula, quam manu gestabat, domno papæ Leoni reddidit. Quam ferulam isdem papa fregit et fractam populo ostendit. Deinde Benedictum in terra sedere præcepit. Cui casulam, quam planetam dicunt, cum stola pariter abstulit. Post autem omnibus episcopis dixit: „Benedictum, sanctæ Romanæ et apostolicæ sedis invasorem, omni pontificatus et presbiteratus honore privamus; ob elemosinam vero domni imperatoris Ottonis, cuius sumus opera in sedem debitam restituti, diaconatus eum ordinem habere permittimus, et non iam Romæ, sed in exilium, ad quod destina ...”
II. recensere
Continuatio Reginonis ad a. 964: Tunc Leo apostolicus coadunata multorum episcoporum sinodo eundem Benedictum Romanae sedis invasorem iudicio omnium ab invaso gradu deposuit et pontificale pallium, quod sibi imposuerat, abscindit ferulamque pastoralem manu eius arreptam coram omnibus in frusta confregit et ad preces imperatoris diaconatus eum tantum gradu uti concessit.
III. recensere
Flodoard, Annales ad a. 965: Imperator Otho Romam reversus, convocata magna synodo et Iohanne in sede sua restituto, Benedictum episcoporum totius synodi iudicio depositum abduxit secum et in Saxoniam direxit.