Carmen IX
I
Dilabatur inpii regnum Pharaonis,
plebs Aebrea premitur, spoliata bonis,
Saul non compescitur musicorum tonis.
Infulatum Aaron delectatur donis.
II
Templum dei violat ordo praelatorum,
jam furantur fuscinis carnes cacaborum;
hi sunt semen Chanaan, duces reproborum,
per quos dona spiritus fiunt vile forum.
III
Patrum princeps Isaac olim excaecatus
Jacob munus recipit; eo saciatus
benedixit Israel; inde primo natus
longum flevit Esau quasi reprobatus.
IV
Excaecati praesules rectam linquunt viam;
Jacob Rachel fugiens amplexatur Liam;
idem laesus claudicat vulneratus sciam,
quod futuri legitur fore prophetiam.
V
Terminabit Dominus praesulum sophisma,
per quos venit scandalum, per quos venit scisma;
sacros vendunt ordines, sacrum vendunt crisma;
vendunt, in se quantum est, spiritus karisma.
VI
Praebende nunc temporis ducuntur ad forum;
simonia pullulat et dilatat chorum;
set disperdet dominus iter inpiorum,
conquassabit capita in terra multorum.
VII
Inaudita dicerem, si liceat fari:
pauper omnis pellitur procul ab altari
postquam sentit Pontifex nichil posse dari;
non est qui pro paupere spondeat scolari.
VIII
Jam mendicat misere chorus poetarum
nulli potest imbui fonte litterarum;
huic, qui parum possidet, datur nil aut parum,
nichil absque munere praesul ducit carum.
IX
Jam columpnae titubant templum sustinentes,
nam pervertunt munera praelatorum mentes;
credo quod hos sorbeat Tartarus viventes,
qui nil gratis tribuunt Simonem sequentes.
X
Aurum templi penitus redditur obscurum,
plures reaedificant Babilonis murum,
per quos domus Domini fit spelunca furum,
quibus contra stimulum calcitrare durum.
XI
Evangelizantium sordidantur pedes,
set nil credunt sordidum Simonis haeredes;
alienas vacuant, suas implent aedes,
in tribunal vertitur pastoralis sedes.
XII
Aret sicca penitus ficus absque flore,
Gedeonis area dulci caret rore;
jam praelatos miseri fata monent Core,
una ne consimili pereant dolore.
XIII
Cum secare nequeam, fungor vice cotis,
imitantur praesules Christum a remotis;
forum nullus circuit orbem in melotis,
immo mundus viribus almpexatur totis.
XIV
Non, ut verum fatear, loquor causa mei,
set me cogit scribere zelus domus Dei,
quam non regunt praesules, immo Pharisaei,
qui subjectos faciunt reos, ut sunt rei.
XV
Multa ferunt opera, multos cruciatus:
hic secretum thalami paucis comitatus
intrat, ibi recubans, cibis crapulatus,
delet vino veteri populi reatus.
XVI
Alter magis patitur nomine pro trino;
hiemali tempore, proximus camino,
vinum forte redolet ore resupino:
posses sine poculo satiari vino.
XVII
Quisquis eris, Pontifex, hic, dum licet, ora!
Tempus, more fluminum, fluit absque mora;
viros, senes, pueros mortis rapit hora,
cujus nemo poterit retinere lora.
XVIII
Exoremus igitur summum Creatorem,
in quo, per quem vincimus pravum exactorem,
ut det nobis spiritus sacrosanctum rorem
extinguendo penitus criminum ardorem.
XIX
Exoremus iterum Matrem pietatis,
in qua verum latuit numen deitatis,
ut subjectis tribuat simul et praelatis
vivo semper perfrui pane caritatis.