Quae tibi, quae Rabies animi, Germania, ven**
Venisse quam cuncti stupent,
Quamque, potentis Anus cuius tu Filia princeps
Censeris, Europe gemit,
Ipsa senex etiam longo quae tempore dici,
Satisque perspicax potes,
Tu tua collisis laceres ut viscera membris,
Et advocatis exteris?
Livor Avernali quadam genuisse putandus
Hoc tale monstrum bellua?
An soror Ambitio Cocyti creditur undis
Enixa forsan igneis,
Cui numerosa venit variorum saepe malorum
Cohors, utrinque displicens.
At de Coelituum tua te monuisse favore
Mens debuisset haud levi,
Tot Regum soli cui contigit esse potentum
Nostro Parentem seculo.
Sarmata cum Dano, cum Pannone Suecus, & Anglus
Cum te, Borusse, dissitus,
Forsitan & plures, si tempora prisca revolvas,
Illud loquuntur & canunt.
Cui sua sunt, curante Deo, cui tanta fuerunt,
Eruntque semper Lumina.
Desine pro veteri maculas adspergere canis
Sacri decore verticis,
Viribus exhaustis, tibi ne longaeva senectus
Partos honores deterat.
Desine, sancta Parens, ne pergens iure vocaris
Tuis Noverca filiis.