O qui canoro blandius Orpheo
Vocale ducis carmen, et exitu
Feliciore luctuosis
Saepe animam revocas ab umbris,
Jam seu solutos in numerum pedes
Cogis, vel aegrum et vix animae tenax
Corpus tueris, seu cadaver
Luminibus penetras acutis;
Opus relinquens eripe te morae,
Frontemque curis solicitam explica,
Scyphumque jucundus require
Purpureo gravidum Lyaeo.
Nunc plena magni pocula postules
Memor Wilhelmi, nunc moveat sitim
Minister ingens, imperique
Praesidium haud leve, Montacutus.
Omitte tandem triste negotium
Gravesque curas, heu nimium pius!
Nec caeteros cautus mederi
Ipse tuam minuas salutem.
Frustra cruorem pulsibus incitis
Ebullientem pollice comprimis,
Attentus explorare venam
Quae febris exagitet tumentem:
Frustra liquores quot chymica expedit
Fornax, et error sanguinis, et vigor
Innatus herbis te fatigant:
Serius aut citius sepulchro
Debemur omnes, vitaque deseret
Expulsa morbis corpus inhospitum,
Lentumque deflebunt nepotes
(Relliquias animae) cadaver.
Manes videbis tu quoque fabulas,
Quos pauciores fecerit ars tua;
Suumque victorem vicissim
Subjiciet Libitina victrix.
Decurrit illi vita beatior
Quicunque lucem non nimis anxius
Reddit molestam, urgetve curas
Sponte sua satis ingruentes;
Et quem dierum lene fluentium
Delectat ordo, vitaque mutuis
Felix amicis, gaudiisque
Innocuis bene temperata.
