Pagina:Patrologia Graeca 001.djvu/122

Haec pagina nondum emendata est

eaprinis et melotis. circumierunt[1] prædicantes Christi adventum: dicimus autem prophetas Eliam et Eljseum, adbuc et Ezechielem, ac præterea eos qui preclarum testimonium consecuti sunt. Magno testimonio ornatus est Abraham, et Dei amicus[2] appellatus est: hic autem intente respiciens ad glogiam Del, humiliter ait: Ego autem sum terra et cinis[3], Adhuc autem et de Job ita scriptum est: Job erat justus et sine crimine, veræ, colens Deum, bstinens ab omni malo[4]; sed ille se ipsum accusans dicit: Nemo mundus a sorde, etsi unius diei ait vita ejus[5]. Moyses fidelis in tota domo ejus appellatus est[6], et perejus ministerium statuit Deus fopulum Israelis liberare a suis plagis et contumeliis; sed ille magno honore affectus, grandia locutus non est; imo dum e rubo datum esset llli oraculum, dixit: Quis sum ego, quod me mitt? Ego vero sum gracili voce et tardus. lingua[7]. Et Maru ait: Ego autem sum vapor ex olla.


  1. Heb. xi, 37.
  2. II Paral. xx, 7; Isa. xli, 8 Jac. ii, 23.
  3. Gen. xviii, 27.
  4. Job. i, 1.
  5. Job. xiv, 4, sec. LXX.
  6. Num. xii, 7; Heb. iii, 2-5.
  7. Exod. iii, 11; iv, 10.