Haec pagina nondum emendata est
tur huius loci incolae, te esse illum in historiis decantatum sutorem Hierosolymitanum, qui a Christi tempore totum orbem pererras. At, quo attentius te intueor, eo magis ad animum revoco veterem amicum, qui duodecim abhinc annis in apice huius montis periit.”
Ad haec verba dissipata oculorum caligine, veterem meum amicum Abelinum, cuius domum Bergis saepe frequentaveram, agnosco. In implexus mox ruo, collumque ipsius ambobus lacertis invadens, “Teneone te”, inquam, “Abeline! vix hoc iam oculis meis, vix manibus credo: vides iam Klimium tuum, ex orco redeuntem; idem sum, qui ante hos duodecim annos in cavernam praeceps iverim.” Ille insperato hoc phaenomeno confusus,
- Non aliter stupuit, quam qui Iovis ignibus ictus
- Vivit, et est vitae nescius ipse suae.
Video, ait, Klimii mei faciem, nota vox aures meas ferit; nam
- Sic oculos, sic ille manus, sic ora ferebat.
