artemque domandi docui. Domiti fuere mox aliquot equi, et cum adessent legati, tot iam habebam paratos et instructos, quot reversuris in itinere esset opus. Ad equorum adspectum stupentes legati, in eosdem conscendere diu dubitarunt: at, cum me, una cum aliis, absque metu et periculo eosdem capistris moderari, ac fraenis circumagere viderent, post leve quoddam tentamen animum resumunt, et vecturae huic se accommodant. Et haec erat causa cur abitu triplo celerior fuerit reditus. Cum prope locum ventum est, ubi regia urbs credebatur, audivimus, in aliam provinciam metropolin esse translatam: hinc iter remetiri, et cursum alio flectere cogimur.
Vix exprimi potest, quanto cum stupore nos, eo ornatu incedentes, intuiti fuerint Quamitae. Nonnullos tantus terror invasit, ut regiam urbem deserere molirentur. Ipse Imperator intra limina tentorii se trepidus continuit, nec foras egredi ausus est, antequam unus legatorum, equo descendens, mysterium istud explicuerat. Paulo post in tentorium Imperatoris solenniter, et ingenti comitatu introducor.
