quam ornamenta, si oculo philosophico easdem intueamur.
Relicta hac terra, iter facio per provinciam Kiliac, ubi incolae nascuntur cum certis fronti impressis notis, quae numerum annorum, ac vivendi spatium produnt. Felices quoque hos praedicabam, cum neminem improvisa mors, in ipso peccandi actu, opprimat. At, cum dies mortis unicuique esset perspecta, poenitentiam in ultimum tempus prorogabant omnes. Hinc, si quem pium inter eos ac honestum videres, is erat, quem impressae fronti notae receptui canere iubebant. Videbam obstipis passim capitibus ire per urbem nonnullos: omnes hi mortis candidati erant, qui dies ac momenta in digitos mittebant, ac cum horrore appropinquantem ultimam horam intuebantur. Hinc sapienter in eo etiam providisse creatorem videbam, et praestare iudicabam creaturis, ut mortis hora eas lateat.
Emensus hanc regionem, fretum quoddam atri coloris, scapha transmisi, ac delatus sum in terram Askarac. Nova hic oculis sistuntur monstra: nam quemadmodum terra Cabac animantes generat sine capite, ita nonnulli huius regionis incolae, septem
