Pagina:Nicolai Klimii Iter Subterraneum.djvu/146

Haec pagina nondum emendata est

diffidentia, livor omnium animos perpetuo obsidet, alterque alterum tanquam hostem, bonis suis insidiantem, intuetur, adeo, ut metus, solicitudo, pervigilium, faciei pallor fructus et messes sint felicitatis istius, quam iactat principatus Kimal. Hinc non absque molestia ac metu regionem peragravi; nam in quavis semita ac loco limitaneo causam itineris, nomen, patriam et alia custodibus viarum indicare cogebar, expositumque me videbam cunctis his vexationibus, quas in regione suspicaci experiri solent viatores. Montem haec terra habet ignivomum, unde subterranei ignis venae perpetuis veluti fluctibus evolvuntur.

Postquam emensus eram hunc principatum, quo molestiorem nullum in toto meo itinere expertus sum, cursum persequor continue orientem versus. In gentes ubique sociabiles ac bene moratas, sed simul valde paradoxas, incidi. Maximam vero admirationem movebant incolae perexigui regni Quamboia, quos natura inverso ordine formaverat, adeo, ut, quo maturior quis aetate ac annis fit, eo protervior ac voluptuosior evadat, crescantque cum annis petulantia, lascivia ac vitia, quae viridem aetatem