le haec placido sic reddidit ore.
Mitto ea, quae muris bellando exhausta sub altis,
Quos Simois premit ille viros, infanda per orbem
Supplicia, et scelerum poenas expendimus omnes,
Vel Priamo miseranda manus.
Nec mihi cum Teucris ullum post eruta bellum
Pergama, nec veterum memini laetorve malorum.
Denique fieri nullo potest modo, ut alteruter discedat sine damno, qui alteri exitium parat, inquit ille in tragoedia; eum scire oportet sibi paratam pestem ut participet parem. Iratus enim, periculum dum facit, non videt ita aperit aliquid qua laedi possit vel ab imbecillimo, praesertim cum nihil sit tam invalidum cui non satis sit virium ac potentiae ad laedendum naturae nostrae infirmitatem, quae se per se ipsam sine externis ullis frangeretur viribus. Nempe, ex quo primum die est in lucem producta, multis obnoxia casibus, fulcitur et retinetur ingenti atque anxia cura, prona semper in interitum, quo illi quantumcumque arte ac diligentia conservetur, tandem cadendum est, ut minime sit ulla impulsio necessaria moli huic nutu ac pondere suo per praeceps ruenti.
☞ Finis libri III.
