perisset ostendit. Tacenti et manifesto, vitam, fortunas, dignitatem et alia in civitate praeclara dixit se donare, ut ex eo die inciperet inter eos amicitia. Cinnam deinde per totam vitam amicissimum fidelissimumque semper est expertus, a quo et heres est moriens relictus, nec ab ullo deinceps alio insidiis appetitus est. Qua clementia, mirum dictu, quanto opere et studia sibi publica adiunxerit, et dicto audientes habuerit quotquot erant in tanto imperio. Nec ullorum erga se maiorem caritatem sensit quam eorum quos servarat, quos fecerat sibi ex hostibus amicos, Domitios, Messalas, Asinios, Cicerones, Cocceios, Sallustios, Duellios, denique, quantumcumque erat floris in tam florenti civitate.
Nempe, allicitur atque invitatur humanus animus bonitate, tolerantia. Capitur generosa illa magnitudine qua iniuria occultatur ne existat, ne extimulet eum, cui est facta. Mancipium est clementiae, amat, suspicit, adorat. Ergo tanto illo beneficio parem se referre gratiam non arbitratur posse, nisi
