— 47 —
impugnasse, nisi ut Colucium ad illorum laudes
excitarem; sed difficile erat assequi, ut vir omnium
prudentissimus ex vero animo loqui me ac non
fictum esse sermonem meum arbitraretur. Nam
viderat ille quidem me in omni aetate[c 1] studiosum
fuisse et inter libros litterasque semper vixisse;
meminisse poterat me istos ipsos florentinos vates
unice dilexisse. Nam et Dantem ipsum quodam
tempore ita memoriae mandavi, ut ne hodie
quidem[c 2] sim oblitus; sed etiam nunc magnam
partem illius praeclari ac[c 3] luculenti poematis sine
ullis libris referre queo: quod facere non possem
sine singulari quadam affectione.[1] Franciscum
vero Petrarcham tanti semper feci, ut usque in
Patavium profectus sim, ut ex proprio exemplari
libros suos transcriberem. Ego enim primus omnium
Africam illam huc adduxi, cuius quidem rei iste
Colucius testis est. Iohannem autem Boccaccium
quomodo odisse possum, qui bibliothecam eius meis
sumptibus ornarim propter memoriam tanti[c 4] viri,
et frequentissimus omnium in illa[c 5] sum apud religiosos heremitarum?[2]
