— 46 —
grediamur. Nunquam, me hercule, inquit Colucius,
a me extorquebitis hodie, ut tanquam avis cavea
inclusa canam; sed si vobis cordi est, huic Leonardo
committatis: qui enim universam urbem laudarit,
eundem hos quoque homines laudare par est. Tunc
ego: Si ego[c 1] ipse pro eorum meritis digne facere
id possem, Coluci, nullo modo gravarer; sed neque
est in me tanta dicendi facultas, nec te praesente
quicquam tale auderem. Quamorbem aut Roberto
morem gere aut me arbitrum eligite ad hanc
controversiam inter vos componendam. Hic cum omnes
se[c 2] id facere velle dixissent: Ego, inquam, sedere
volo, ut mea sententia valeat. Et simul ceteris
omnibus ut sederent edixi. Quo facto, sententiam
protuli: ut Nicolaus, quos viros pridie impugnarat,
eosdem ipse idem nunc defenderet, Colucio auditore
atque censore.
Tunc Colucius arrindens: Non potuit, inquit, melius neque rectius a Leonardo iudicari: nam nulla efficacior medicina est, quam cum contraria contrariis purgantur. Et Nicolaus: Libentius, inquit, a te audissem, Coluci. Verum ut intelligas me eam rem ad te detulisse, quam ego ipse suscipere non recuso, modo facultas dicendi[c 3] adsit, non repugnabo huic sententiae: sed eam sequar dictoque parebo, atque per ordinem ad ea, quae contradicta erant, respondebo. Illud tamen ante omnia certissimum habetote me non alia de causa heri
