Pagina:I dialogi ad Petrum Histrum, Livorno 1889.pdf/80

— 39 —

quod sentio: omnes, quos modo nominavi, multo quam tu mihi tolerabiliores videntur; illi enim singuli singulis nec suis civibus adversabantur; tu vero eo contentionis processisti, ut unus tres eosque tuos cives coneris evertere. Verum me horum hominum^{[c 1]} suscipere patrocinium eosque a tuis maledictis tutari tempus pohibet; praecipitat enim iam dies, ut videtis. Itaque timeo, ne nobis ad hanc rem tractandam tempus deesset:^{[c 2]} est autem opus verbis non paucis ad illos defendendos; non quia tuis criminationibus respondere magnum sit aut difficile, sed quia non potest id recte fieri, nisi etiam laudes eorum admisceantur,^{[c 3]} quod pro^{[c 4]} magnitudine meritorum digne facere difficillimum est. Itaque ego istam defensionem aliud in tempus^{[c 5]} magis commodum differam. Nunc vero tantum dico: tu, Nicolae, homines istos tuo arbitratu vel parvi vel magni face: ego quidem sic^{[c 6]} sentio, illos fuisse homines multis optimisque artibus ornatos dignosque eo nomine, quod tanto consensu omnium ipsis tributum est. Simulque illud teneo et semper tenebo: nullam esse rem, quae tantum ad studia

---

1. Manca in D.
2. adesset non bene B.
3. inmisceantur B.
4. Manca in B.
5. in al. temp. D.
6. Ego vero quod sic B.

Luscio Lanuvino, emulo e detratore di Terenzio, è il malevolus vetus poeta, di cui questi parla in quasi tutti i prologhi alle sue comedie.