— 30 —
tanto consensu omnium ad caelum tolluntur? Atqui
ego non video, (nec me hercule id me movet, quod
cives mei sunt)[c 1] cur hi non sint omni humanitatis
ratione inter veteres illos annumerandi. Dantem
vero, si alio genere scribendi[c 2] usus esset, non
eo contentus forem, ut illum cum antiquis nostris
compararem, sed et ipsis et graecis etiam
anteponerem.[1] Itaque, Nicolae, si tu[c 3] sciens
prudensque illos[c 4] praeteristi, afferas rationem oportet,
cur ipsos aspernere: sin autem oblivione aliqua[c 5]
tibi dilapsi sunt, parum mihi gratus videris, qui
eos viros memoriae fixos non habeas,[c 6] qui
civitati tuae laudi et gloriae sunt. Hic Nicolaus: Quos
tu mihi Dantes, inquit, commemoras? quos
Petrarchas? quos Boccaccios? an tu putas me vulgi
opinionibus iudicare, ut ea probem aut improbem,
quae ipsa[c 7] multitudo? Non est ita. Ego enim
cum quid laudo, etiam atque etiam quamobrem id
faciam mihi[c 8] patere volo. Multitudinem vero[c 9]
non sine causa semper suspectam habui: sunt enim
- ↑ sint D.
- ↑ scribendi genere CD.
- ↑ Itaque tu, Nicolae, si tu sciens B.
- ↑ Manca in C.
- ↑ aliqua tibi manca in B.
- ↑ non retines, qui C., habes B.
- ↑ improbem è in margine in E, quae et ipsa D.
- ↑ patere mihi volo B.
- ↑ Manca in B.
- ↑ Utinam tam bene cogitationes suas latinis litteris mandare potuisset, quam bene patrium sermonem illustravit! Cortesi P. de hominibus doctes Dialogus Florent. 1734. pag. 224.
