— 61 —
dam ingenii assecuti sunt, ut veteribus illis pares
aut superiores[c 1] evaderent. Et Robertus: Nox ista
te, Nicolae, inquit, nobis reddidit: nam eiusmodi
a te heri dicebantur, quae a nostro coetu
planissime abhorrebant. Tunc Nicolaus: Heri, inquit, mihi
propositum erat, ut libros tuos, Roberte,
compararem;[c 2] sciebam enim te si persuasissem, statim
auctionem esse facturum.[1] Tum Colucius: Iube,
inquit, Roberte,[c 3] ut fores aperiantur; nam sine
metu calumniae possumus iam prodire. Ego vero,
inquit Robertus, non iubebo, nisi prius mihi
pollicearis....[c 4] Quid? inquit Colucius. Ut cras[c 5] apud
me omnes coenetis: habeo enim nonnulla, quae
sermone convivali celebrari cupiam. Hi tres, inquit
Colucius, apud me coenaturi erant: quamobrem non
tu illis coenam dabis, sed mihi. Ut libet, inquit
Robertus, modo veniatis. Nos vero, inquit Colucius,
ut pro hospitibus quoque meis tibi respondeam,
veniemus; tu autem para duplex convivium:
alterum, quo corpora, alterum, quo animi nostri
reficiantur. His dictis reversi sumus, ipso quoque
Roberto usque ad pontem veterem prosequente.[c 6]
- ↑ ut illi veteribus pares AE.
- ↑ comparem male D.
- ↑ Manca in E.
- ↑ mihi prius D.
- ↑ cras, inquit E.
- ↑ Colucium prosequente DE.
- ↑ Da Heri, inquit, fino a facturum pubbl. Mehus V. A. T. pag. CCCLIV.
FINE.
