patria) Erzingam (corrigendum Ezebedzian) sese contulit, inde et in Romaniam penetrans, Amasiam (totum ab historiæ veritate diversum) pervenit. Converso deinde itinere, Chalepum adit, cumque ad urbem Iaber ad littus Euphratis sitam castramentatus, et primus equo flumen transnatare aggressus esset, submergitur. Sulejmani tres fuere filii, quorum uni nomen Sungargensis, alteri Giudogdis, tertio Ertuudesm qui filium habuit Othmanem, primum nempe Othmanici imperii fundatorem. Hisce quoque ex interpretis relatu indicatis, ad propositum redeamus.
XI Notatis itaque aliorum historiarum, in hoc negotio, opinionibus, superest, ut veram huius tam illustris prosapiæ originem, explicemus, quam poterimus dilucide et perspicue. Sulejmanum urbis Neræ principem Turcicorum imperatorum proavum fuisse, omnes illius gentis historici, nec non accuratiores Christianorum scriptores perhibent, cuius maiorum nobilitatem, antecessorumve dignitatem, cum in confuso quodam abysso illius gentis reponant scriptores, frustra alios eam è siccis rivulis quærere existimo. Nihilo tamen secius inter omnes constat Sulejmanum hunc è nobilissima, inter Scythas, Oguzorum gente progenitum, cuidam Tartarorum ordæ ad mare Caspium (Illis Derijai chozrem dicto) quos vulgo قونر کوچر طایفه سی Conar Gioczer Tatar Tajfeli, i. e. manentes et transeuntes, mobiles scilicet et incertis sedibus habitantes
