Pagina:Gallia Christiana, 1715, T1.djvu/247

4zz ECCLESIA FO IV. TheodoRUs. Mortuo Pancto Leontio, Forojulienfes elegerunt in episcopum & pastorem sanctum Maximum tunc abbatem Lerinensem, teste Fausto ipsius successore tum in præfectura monasterii Lerinensis, tum in episcopali Rejorum cathedra ; hujus enim scriptoris sœtus est homilia de sancto Maximo, quæ est 34. inter homiliassub nomine Eusebii Emeseni editas. Sed insilvis fefe abdidit, magno etiam vitæ periculo sanctus Maximus, humilitate duce ; iicque ad tempus honorem sacerdotii deprecatus est. Itaque electus est, eo abnuente, Theodorus prius ab- bas infularum Stoechadum ljllHieres) anno circiter 432. Adfuit synodo Rejensi anno 439. Arausicanæ I. anno 44.1. Arelatensi III. anno circiter 455. quæ occasione controversiæ inter Theodorum ipsiIm & Faustum abbatem, monachosque Lirinenses celebrata est. Nimirum hic episcopus decessoris siii Leontii pactis cum Li- rmensibus monachis & abbate stare noluit ; motus forsitan novo concilii Calchedonensis decreto, quod monachos episcopis omnino subjectos esse jubet. Faustus abbas Lerinensis, vir magni nominis ex adverfo, pro suasiiorumque libertate decertabat. Itaque motam contentio- nem sopire volens Ravennius Arelatensis metro—’ polita, coegit concilium Arelatersse. Quid vero ca de re judicaverint & statuerint patres, dis- ce ex his ; Cum Arelate insecretario ecclefia cor.- ve ni (femus, inquiunt, de remediojcandali quod in monasterio in infula Lerinenfe obortum fuerat, pertractantes, placuit nobis sancto, ut credimus, Spiritu gubernante, ut omnibus qui in querelam venerant, sollicite ventilatis, atque difeufsts, sanctus ac beatissimus feater Theodorus epijcopus primum exoraretur a nobis, utscandalum quod & ipse, ficut & nos, graviter dolebat exortum, disse- rendo in tempora manere diutius non pateretur ; sed potius ad recipienda satisfactionum remedia I festinaret-, & sanctum presbyterum Faustum abbatem monasterii supra dicti, indulta fi qua illa esset, culpa venia, in pristina pace toto caritatis affectu, reciperet, & ad infulam, ac congregationem ipfi, Deo dispensante commissam, cum sua gratia & caritate remitteret. Nec qui equam deinceps ex his, quasibi fratrem Faustum arguebat fecisse, aut verbis repeteret, aut animo retineret. gujn potius conlationem » ut pote antiquus abba & epijcopus, ei ut piam ac necessariam perpetuo exhiberet, &Jblatiasecutura, qua verbis dignabatur promittere, rebus ipfis, in quo usus exigeret, plenissime exhiberet. Hoc tamen sibi tantummodo I vindicaturus, quod decessor suus Jancta memoria Leontius episcopus vindicaverat, id est, ut clerici atque altaris ministri, a nullo nifi ab ipfo, vel cui ipfe injunxerit, ordinentur, chrijma non nifi ab ipfo Jperetur, neophyti fi fuerint, ab ipfo confirmentur ; peregrini clerici abjque ipsiuspracepto, in communionem vel ad ministerium non admittantur. Monasterii vero omnis laica multitudo, ad curam abbatis pertineat, neque ex ea episcopussibi quidquam vindicet, aut aliquem ex illa clericum, nifi abbate petente, pralumat. Utrum Theodorus diu postea in pace administraverit ecclesiam Foro- .OJULIENSIS. 413 juliensem incertum. Josiephus Antelmius, per- ■spectis veteribus ecclesiæ monumentis, in quibus memoratur S.Leontius episcopus & martyr, quod priori Leontio minime convenit, autumat post Theodorum sedisse Forojulii alterum Leon* tium, qui a Wan da lis martyr sit effectus. Judicet lector prudens utrum hoc ad novum episco- pum, & quod majus est, martyrem inducendum siifsiciat. Ad eum scripsit sanctus Leo epistolam 91. cujus argumentum est, iis qui in exitu simt poenitentiam & communionem non negandam. Ipsi qnoque ac plurimis aliis episcopis inscribitur epistola 109. ejuldem siincti Leonis pro componenda controversia ecclesiarum Arelatensis & Viennensis. Theodoro adhuc abbati in insiilis Stoecadibus, & duobus aliis earumdem infularum abbatibus, Johannes Caffianus septem ultimas collationes dicavit. V. VICTORINUS. Anno Christi 506. Alarico rege Ariano annuente, coactum est apud Agatnam provinciæ Narbonensis urbem concilium celeberrimum, in quo promulgati siint 71. canones ad disciplinam ecclesiasticam sive restituendam, sive communiendam utilissimi, qui episicoporum hujus ævi prudentiam, sanctitatem, studium pro ec- clesiæ quæ Christi lponsa est integritatejapiunt. Ad hunc cœtum Victorinus convenire non potuit, sed misitqui vices in eo sijassuppleret Jo- hannem ; legitur enim in subscriptionibus : Johannes presbyter missus a domino meoVictorino episcopo de civitate Forojulisubfcripfi. Josephus Antelmius Victorino anteponit illum Asterium episcopum Forojuliensem, qui adfuit concilio Romano anno 465. contendens nullum episcopum sedisse apud Forumjulii Carnorum in Italia oppidum, nisiprecario, antequam patriarcha Aquileiensis eo luam transferret sedem ; maxime vero seculo VI. nullum fuisse Forojuliensiim episcopum, præter eum, qui in Forojuliensi Galliarum ecclesia sedebat. Unde consequens est Asterium episcopum Forojuliensem in concilio Romano anni 465. memoratum, nostratem fuisse.Antequam pedibus eam in hanc sententiam, dandum aliquid temporis ut maturescat. VI. LUPERCIANUS. Huic episcopo locus datur in serie præsulum Forojuliensium, affignatis annis 527. ac 529. quibus sederit. Ignoramus autem unde id erue— : nnt qui nos in hac serie texenda præcesseruntj nisi quod in synodis Carpentoratensi anni 527. & Arausicana 11. anni 529ssederit episcopus Lu- percianus, non asiignata ejus sede. VII. DESIDERIUS. Desiderium sedisse anno 536. quando ex provincia Narbonensi II. Ostrogothi discesserunt, autumat Carolus Cointius in annalibus ; sed minime probat. Anno vero 541. præerat, quando quidem ad synodum Aurelianensem IV. Gra— j tianensis preibyter missus a domino Desiderio episcopo Forojuliensi consensit & subscripsit.