fratre (cui Sultanus principatum destinaverat) ultro ipsi concedente, Turcae successorem dicunt. At hunc post quintum annum, Constantinus Brancovanus, ingenti pecuniae vi, qua avaritiam Vesirii deliniverat, loco movet, eique substituit generum suum
Constantinum III, Ducae filium, secundo Moldaviae principem. At et is, cum vix duos annos cum dimidio gubernacula Moldaviae tenuisset, querelis procerum deponitur. In eius locum
Antiochus Cantemyr secundo princeps a Turcis constituituri cuius depositionem capitalis Cantemyriae stirpis inimicus Constantinus Brancovanus post aliquot annos solenni sua methodo, opum profusione, iterum a Turcis impetrat. Ei successor mittitur
61. Michael II Racoviza, qui Helisabetham, filiam Constantini Cantemyrii, in matrimonio habuerat. Hic cum defectionis per Seraskierium Silistriae accusatus esset, paulo post a Turcis deponitur, eique sufficitur
62. Nicolaus Maurocordatus, tunc temporis supremus aulae interpres, in eoque munere parentis sui, celeberrimi illius Alexandri Maurocordati, succesor. At rupta Russos inter et Othmannides pace, cum scriba melior quam miles esse iudicaretur, principatu privatur, eique subrogatur
Demetrius Cantemyrius secundo: qui, relictis propter ununi cunctis honoribus et commodis, cum ad Christianas partes suas traduxisset copias, successoral habuit, quem et antecessorem habuerat, Nicolaum Maurocordatum, et sua et parentis fidelitate Turcis commendatissimum. Hac cum postea Valachiae principatum promeruisset, Moldaviae principatu ornatus est
Michael II Racoviza secundo, qui et hodie conquassatam, et infestatam undique Moldaviam, in officio aliquo modo tenere conatur.
Longius eidem instituto immorari coëgit, quod haud alia breviori methodo pari facilitate diversas vicissitudines et mutationes conditionis Moldavorum B. L. ob oculos poni posse viderentur. Etenim si attentius adductam a nobis principum patriae nostrae recensionem inspexerit, sine hodego animadvertet
1. a Dragosz instauratore Moldaviae ad Stephanum M. usque,
